مجله پارسي نامه - ديني، مذهبي

شبهه 8 سوال: چرا من بايد از دستورات خدا اطاعت کنم

Thu, 07 Jul 2022 02:55:00 GMT

شبهه 8

سوال: چرا من بايد از دستورات خدا اطاعت کنم؟ من ترجيح ميدهم آزاد باشم و هر آنچه نفسم خواست اطاعت کنم تا از زندگي لذت ببرم؟

جواب:

جواب نقضي: اينگونه نيست که هميشه از نفس اطاعت کنيد بلکه ضرورتا در مواردي نفس خود را محدود ميکنيد، مثل خوردن غذايي که براي بدن شما ضرر دارد و همچنين محدوديت هاي اجتماعي که خواه ناخواه بايد به آن پايبند باشيد تا بتوانيد زندگي اجتماعي داشته باشيد.

جواب حلي: هر انساني از دو بعد تشکيل يافته است که مهمترين بعد وجودي آن، روح و نفس است. و از آنجايي که روح مجرد از ماده براي رسيدن به کمال لايق خود، نيازمند به برنامه هايي متناسب با نيازهاي آن است تا با رعايت بايد و نبايدهاي لازم به آن کمال و سعادت برسد، و به اعتراف انديشمندان حوزه انسان شناسي انسان موجودي ناشناخته است بنابراين تنها موجودي ميتواند نيازهاي واقعي او را تشخيص دهد که خود خالق آن بوده و بر ابعاد وجودي آن اشراف دارد و آن کسي نيست جز خداوند تبارک تعالي و انسان عاجز از آن است که اشراف کاملي بر روح مجرد و نيازهاي واقعي آن پيدا کند.

از اينرو نه تنها فلسفه بسياري از احکام بر ما پوشيده است بلکه اساسا انسان توان و ظرفيت فهم آنها را ندارد و در موارد مختلفي بايد تعبدا بپذيرد هر چند اين تعبد خود منشا عقلاني دارد، زيرا خود انسان معترف است که به تنهايي عاجز از فهم حقيقت انسان و نيازهاي آن است.

شبهات بسياري که به احکام از جمله مباحث حقوق زن توسط فمنيسم ها وارد ميشود ناشي از عدم توجه به اين حقيقت مي باشد.

??#محمدمهدي_فريدوني

@antishobhe313mmf

www.ghalh.parsiblog.com

شهيد دکتر محس فخري زاده

Sat, 03 Apr 2021 17:23:00 GMT

«وَ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ الله فَلَنْ يُضِلَّ أَعْمالَهُمْ* سَيهْدِيهِمْ وَ يصْلِحُ بالَهُمْ* وَ يدْخِلُهُمُ الْجَنَّةَ عَرَّفَها لَهُمْ

و کساني که در راه خدا کشته شده اند، هرگز کارهايشان ضايع نمي شود. خداوند به زودي آنان را راه مي نمايد و حالشان را نيکو مي گرداند و در بهشتي که براي آنان وصف کرده، ماوا مي دهد».

بار ديگر تروريست هاي کوردل وابسته به استکبار جهاني و رژيم پليد صهيونيستي در اقدامي وحشيانه ، يکي از مديران و خدمتگزاران عرصه علمي،پژوهشي و دفاعي کشور را به شهادت رساندند. شهيد محسن فخري‌زاده به عنوان يکي از پنج شخصيت ايراني که در فهرست 500 نفره قدرتمندترين افراد جهان که از سوي نشريه آمريکايي فارين پاليسي منتشر شده است.دشمنان نمي دانند با شهادت فرزندان اين ملت، درخت انقلاب و بيداري ملت هاي مظلوم جهان آبياري خواهد شد و روي هر شاخه آن، جوانان شهادت طلب و انقلابي بيشمار به ثمر خواهد نشست ديگه وقت مدارا ودست روي دست گذاشتن نيست بايد جواب پشيمان کننده به دشمنان داد

شهيد دکتر محسن فخري زاده؛ رييس سازمان پژوهش و نواوري وزارت دفاع و پشتيباني نيروهاي مسلح در زمره مديران ارشد صنعت دفاعي کشور بود که در طول دوران عمر بابرکت خود منشا خدمات فراواني شده بود و توانسته بود توان دفاعي کشور را به تراز قابل قبولي از بازدارندگي برساند. ترور اين مدير توانا و شايسته گرچه تلخ و ضربه سنگيني به مجموعه دفاعي کشورمان است ، اما دشمنان کوردل بدانند راهي را که شهيد فخري زاده ها آغاز کرده اند، هرگز متوقف نخواهد شد. اميدوارم گروههاي تروريستي و آمران و عاملان اين اقدام کور شناسايي و به مجازات سختي برسانند
اين نخستين بار نيست که استکبار کوردل دست به اين گونه اقدامات بزدلانه مي‌زند. آنان مي‌دانند با اين شيوه‌هاي خباثت آميز نمي‌توانند خللي در اراده مصمم ملت بزرگ ايران ايجاد کنند.به شهادت رساندن ايشان توسط دشمنان بيانگر عمق کينه آنان نسبت به فرزندان برومند ملت ايران است.

اينجانب ضمن تسليت شهادت اين دانشمند صنعت دفاعي به فرمانده معظم کل قوا مد ظله العالي، وزير محترم دفاع و پشتيباني نيروهاي مسلح، همکاران ايشان و خانواده گرانقدر آن شهيد؛تسليت عرض مي کنم اميدوارم مسئولين کشورمان نسبت به تعقيب و مجازات عاملان اين ترور شهيد محسن فخري زاده اقدام لازم را بعمل آورند.

شرايط مجازات بدکاران در قيامت

Thu, 27 Feb 2020 14:12:00 GMT

از نظر آموزه هاي وحياني قرآن، بايد شروطي تحقق يابد تا بتوان شخصي را مجازات به خير يا شر کرد:

1. در کارهاي مادي دنيوي لازم است تا دو شرط «علم و عمد» تحقق يابد تا شخص از بهره ها و آثار کارش بهره مند شود؛ يعني شخص نسبت به کاري که انجام مي دهد عالم باشد و هم از روي عمد و قصد آن کار را انجام دهد. خدا مي فرمايد: لِلرِّجالِ نَصيبٌ مِمَّا اکْتَسَبُوا وَ لِلنِّساءِ نَصيبٌ مِمَّا اکْتَسَبْنَ؛ براي مردان نصيب و بهره اي از بخشي از آن چيزي است که اکتساب مي کنند؛ و براي زنان نيز بهره اي از بخشي از آن چيزي است که اکتساب مي کنند(نساء، آيه 32)؛ زيرا واژه «اکتساب» از ريشه «کسب» به معناي کسب از روي «عمد» است؛ يعني شخص کاري را عالمانه و عامدانه انجام دهد؛ اکتساب است.

2. البته قرآن براي کارهاي ناظر به مسايل اخروي و مجازات در آخرت فرقي ميان کار خير و کار بد قايل است؛ زيرا از نظر قرآن، اگر کار خيري حتي به غير «عمد» انجام شود، خدا به سبب کرامت خويش، پاداش نيک و خير برايش قرار مي دهد؛ اما اگر کار شر و بدي انجام شود، لازم است که «علم و عمد» تحقق يابد تا مجازات کيفر اخروي براي آن قرار داده شود. از همين روست که خدا مي فرمايد: لَهَا مَا کَسَبَتْ وَ عَلَيْهَا مَا اکْتَسَبَتْ؛ براي هر نفسي هر آن چيزي است که کسب کرد؛ و عليه هر نفسي هر آن چيزي است که اکتساب کرد.(بقره، آيه 286) واژه «کسب» به معناي تحقق آن است حتي اگر از روي «عمد» نباشد. پس اگر شخصي کار خوبي را به «غير عمد» انجام دهد، خدا به کرامت خويش او را پاداش خير دهد؛ اما در مجازات بدکار در آخرت افزون بر علم بايد عمدي هم در کار باشد تا مجازات بد براي بدکار باشد؛ از همين روست که خدا در يک آيه از دو واژه مختلف براي کار خوب و بد بهره مي گيرد؛ در مجازات کار خير از واژه «کسب» و در مجازات نسبت به کار بد، از واژه «اکتساب» بهره مي برد تا بيان کند مجازات کار بد، زماني خواهد بود که آن کار بد، اکتسابي و از روي عمد و با سوء اختيار باشد. پس از نظر قرآنآن جايي که بخواهد ثواب دهد «کسب» معيار است، و آن جايي که بخواهد عقاب کند «اکتساب» معيار است.

شرايط مجازات بدکاران در قيامت

Thu, 27 Feb 2020 14:12:00 GMT

از نظر آموزه هاي وحياني قرآن، بايد شروطي تحقق يابد تا بتوان شخصي را مجازات به خير يا شر کرد:

ويژگي هاي منتظران ظهور

Thu, 27 Feb 2020 14:12:00 GMT

انتظار واقعي که در حکم عبادت است، نمي تواند جز با انجام کارهايي باشد که تامين کننده ظهور حضرت قائم عجل الله تعالي فرجه الشريف باشد.

ابوبصير از امام صادق(ع) نقل مي کند که ايشان مي فرمايد: لَيُعِدَّنَّ أَحَدُكُمْ لِخُرُوجِ الْقَائِمِ وَ لَوْ سَهْماً فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَي إِذَا عَلِمَ ذَلِكَ مِنْ نِيَّتِهِ رَجَوْتُ لِأَنْ يُنْسِئَ فِي عُمُرِهِ حَتَّي يُدْرِكَهُ فَيَكُونَ مِنْ أَعْوَانِهِ وَ أَنْصَارِهِ؛ هر يك از شما بايد براي خروج قائم آماده كند، هر چند با يك تير، براي اين كه هر گاه خداي تعالي از نيّت او را بداند، اميدوارم كه در عمر او تأخير اندازد تا آنكه قائم را درك كند و از اعوان و انصارش باشد.(بحارالانوار، ج‏52، ص‏366)

در حقيقت انتظار حقيقي آن است که هر کسي به توان خويش براي مقاصد آن حضرت(ع) اقدام کند که شامل دفع ظالمان و مستکبران و رهايي مستضعفان و مظلومان و ايجاد حکومت جهاني مبتني بر عدالت است.

بنابراين، کسي که هيچ اقدامي اصلاحي در خود و اجتماع انجام نمي دهد و خود را صالح مصلح نمي سازد يا در اجتماع اصلاحاتي را به وجود نمي آورد، نمي تواند مدعي آن باشد که از «منتظران» است؛ زيرا بر اساس روايات منتظر ظهور مي بايست در هنگام غيبت در علم و عمل پيرو ايشان باشد تا بتواند در هنگام ظهور از اعوان و انصارش قلمداد شود. پيامبر(ص) مي فرمايد: طوُبي لِمَنْ اَدرَكَ قائِمَ اَهلِ بَيْتي وَ هُوَ مُقتَدٍ بِهِ قَبْلَ قِيامِهِ يَتَولّي وَليَّهُ وَيَتَبرَّأُ مِنْ عَدُوِّهِ وَيَتَوَلي الاَئِمَّةَ الهادِيَةَ مِنْ قَبْلِهِ اوُلئِك رُفَقائي وَ ذَوُو وُدّي وَ مَوَدَّتي وَاَكْرَمُ اُمَّتي عَلَي؛ خوشا به حال كسي كه، قائم اهل بيت مرا درك كند؛ حال آنكه پيش از قيام او نيز پيرو او باشد. با اهل ولايت و اولياي آن حضرت و هم ولايت باشد و با دشمن او دشمن؛ البته بايد که ولايت رهبران و پيشوايان هدايت گر پيش از او نيز پذيرا باشد. اينان همنشين و دوستان من و گرامي‏ترينِ امت من، در نزد من هستند.(الغيبه، شيخ طوسي، ج1، ص 456؛ بحار الانوار،ج52،ص129)

در حقيقت، بر اساس اين حديث و احاديث ديگر، اگر کسي ولايت اولياي الهي از فقيهان داراي شرايط را به عنوان ولايت الهي نپذيرد، در هنگام ظهور نيز ولايت آن حضرت(عج) را نخواهد پذيرفت. پس کساني که مدعي ولايت هستند، ولي ولايت فقيهان منصوب از سوي اولوا الامر(ع) را نمي پذيرند، نمي توانند خود را منتظران ظهور بدانند.

رفعت ايمان با عمل صالح

Wed, 29 Jan 2020 12:23:00 GMT

از نظر آموزه هاي وحياني قرآن، ايمان به معناي اعتقاد و باوري است که انسان نسبت به امر غيبي دارد. اعتقاد به امر غيبي که شامل خدا، فرشتگان، وحي، رسالت، کتب آسماني، آخرت و قيامت مي شود.(بقره، آيه 285)

اين واژه در اصل از ريشه «امن» به معناي امنيت است؛ پس کسي که به خدا و ديگر امور غيبي ايمان مي آورد، در امنيت قرار مي گيرد.

البته از نظر آموزه هاي اسلامي، ايمان با تصديق قول و فعل معنا مي يابد، وگرنه مي بايست آن را جزو مصاديق نفاق دانست. بر همين اساس، کسي که امور غيبي را باور دارد و عقيده او شده است، مي بايست به گونه اي عمل کند که کردارش تصديق کننده آن قول و اعتقادش باشد. بنابراين، مي توان گفت که از نظر آموزه هاي وحياني قرآن، ايمان زماني تاثيرگذار است و انسان را به عنوان دارنده ايمان بالا مي برد و رفعت مي بخشد که ايمان با عمل صالح همراه شود و عمل صالح آن ايمان را تصديق کند:إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ؛ به سوي خدا، کلام پاک صعود مي کند و عمل صالح آن کلام طيب را رفعت مي بخشد.(فاطر، آيه 10)

پس از نظر قرآن، کلام طيب مانند ايمان خود صعود کننده است، ولي اگر بخواهد رفعت يابد مي بايست با عمل صالح اين رفعت ايمان انجام شود.

در حقيقت خدا «رَفِيعُ الدَّرَجَاتِ ذُو الْعَرْشِ» است و انسان دارنده کلام طيب و ايمان زماني مي تواند به اين خداي رَفِيعُ الدَّرَجَاتِ برسد که از عمل صالح بهره گيرد. از همين روست که هماره در آيات قرآني ايمان با عمل صالح مطرح مي شود.(عصر، آيه 2؛ بقره، آيه 25)

به سخن ديگر، ايمان بيانگر حسن فاعلي و پندار نيک، و عمل صالح بيانگر حسن فعلي و کردار نيک است. اين دو با هم ديگر موجب مي شوند که انسان دارنده بالا رود و رفعت يابد. برهمين اساس، در تفسير حقيقت ايمان امام رضا(ع) مي فرمايد: إِنَّ الايمَانَ هُو الصديقُ بِالقَلْبِ و الاقرارُ بالسانِ وَ الْعَمَلُ بالارکانِ؛ «ايمان، تصديق به قلب و اقرار به زبان و عمل به اعضاء و جوارح است».(قرب الإسناد، حميرى، عبد الله بن جعفر، حديث 1268)

در حقيقت اين تفسير بيان مي کند که ايمان زماني تاثير خودش را مي گذارد که نيت نيک با کردار نيک همراه شود.

حشر خاص و حشر عام

Wed, 29 Jan 2020 12:22:00 GMT

از نظر قرآن و برخي از روايات تفسيري اين معنا به دست مي آيد که حشر در قيامت و آخرت به دو نوع و قسم تقسيم مي شود:

1. حشر خاص : اين حشر مخصوص دو دسته از مخلوقات الهي به نام انس و جن است که داراي اراده و انتخاب آزاد بوده و خدا براي آنان شريعت اسلام را نازل کرده است تا بر اساس آن فکر و عمل کنند.(ذاريات، آيه 56) از نظر قرآن، انس و جن در ميان مخلوقات الهي از اسماي الهي به شکل جامع برخوردار شده اند، با اين تفاوت که انسان از جن يک مرتبه برتر است؛ زيرا به سبب روح خاص الهي از ظرفيت بيش تري براي مظهريت اسماي الهي برخوردار بوده است؛ در حالي که جن اين گونه نبوده است. براي همين هر دو با آن که در مکتب کرامت الهي قرار گرفتند، برخي از جن و انس اين مکتب هم چون ابليس و فرعون طغيان ورزيدند و هر يک در چيزي طمع کردند که شايسته آن نبوده اند، در حالي که خود را برتر و «خير» مي ديدند. اين گونه است که ابليس و فرعون به عنوان نمونه طغيان مي کنند و خدا آنان را به سبب «ظلم و علو» ايشان به دوزخ مي برد و به زنجير مي کشد.(ص، آيه 76؛ نمل، آيه 14) بنابراين، از نظر قرآن، جن و انس اگر مطابق هدايت فطري(طه، آيه 50) و هدايت تشريعي وحياني مطابق فطرت(روم، آيه 30) حرکت و عمل نکند، در حشر خاص خودشان محاکمه و به دوزخ برده مي شوند و مومنان مطيع به بهشت در مي آيند.(انعام، آيه 128؛ اعراف، آيه 179؛ بقره، آيات 1 تا 5 و آيات ديگر)

2. حشر عام: از نظر قرآن و برخي از روايات تفسيري، حشر عمومي براي آفريده هاي هستي وجود دارد؛ زيرا هر يک از موجودات هستي از سطحي از ادارک و شعور برخوردارند که در آنان امکان «اطاعت و عصيان» را موجب مي شود. از همين رو، همه آفريده ها داراي تسبيح خدا سبحان هستند و خدا را پاک و منزه از هر عيبي دانسته و به اين امر مومن هستند و به خدا سجده مي کنند.(تغابن، ايه 1؛ حشر، آيه 24؛ حج، آيه 18) هم چنين براي همين است که آسمان و زمين خود را جزو گروه «طائعين» و اطاعت کنندگان مي دانند که همه هستي را شامل مي شود.(فصلت، آيه 11) از نظر قرآن، هر چند که جز براي انسان و جن بهشت و دوزخي نيست، ولي همه هستي در برابر خدا مسئول و پاسخ گو هستند؛ و از همين رو، فرشتگان که داراي اراده آزاد هم چون انسان و جن نيستند، بلکه معصوم به عصمت ذاتي هستند، اگر فرض بگيريم که خلافي را انجام دهند مي بايست در آن حشر عام پاسخگو باشند.(انبياء، آيه 29) در روايت است: ما من طير يصاد في برّ و لا بحر و لا يصاد شيء من الوحوش إلا بتضييعه التسبيح؛ هيچ پرنده اي در خشکي و دريا صيد و شکار نمي شود و هيچ چيزي از جانوران وحشي شکار نمي شوند مگر هنگامي که تسيبح را تضييع کند.(بحارالانوار، ج 61، ص 24) از همين رو، اگر سخن از حشر و محشور شدن وحوش در قيامت است، مراد مي توان همان حشر عام باشد که براي همه آفريده هاي الهي از جمله جانوران وحشي باشد: وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ.(تکوير، آيه 5) هر چند که مي تواند مراد انسان هايي باشد که از انسانيت به حيوان در سطح وحوش سقوط کرده اند؛ زيرا انسان در هنگام سقوط از انسانيت ممکن است، حيوان يا نبات يا جماد شود با اين که ماهيت انساني خود را حفظ کرده باشد.(اعراف، آيه 179؛ جن، آيه 15؛ انبياء، آيه 98)

اقتصاد مقاوم براي جبهه مقاومت

Wed, 29 Jan 2020 12:21:00 GMT

مقام معظم رهبري امام خامنه اي مدظله العالي در خطبه هاي 27 دي 98 خواهان توجه خاص به اقتصاد و روابط فرهنگي براي ايجاد تمدن اسلامي نوين در جهان معاصر مي شود؛ زيرا از نظر آموزه هاي وحياني قرآن، اين «فرهنگ» به معناي مجموعه اي کامل از عقايد، آداب و رسوم، احکام و قوانين، زماني مي تواند «تمدني» را ايجاد کند که اقتصاد «مقاوم» وجود داشته باشد؛ زيرا اگر اقتصاد داراي «قيام» وجود نداشته باشد، نمي توان اجتماعي را براساس آن تشکيل داد، چه رسد که بخواهيم تمدني جهاني شکل بخشيم.

در حقيقت، فرهنگ با محوريت «اسلام و نمادهاي آن چون کعبه»(مائده، آيه 97) تبيين کننده فلسفه و احکام و قوانين اجتماع است. از همين روست که خدا از آن به «قِيَامًا لِلنَّاسِ» تعبير مي کند.(همان) اما همين فرهنگ اسلامي زماني مي تواند تمدن ساز باشد که بتواند عنصر ديگر «قيام» يعني اقتصاد نيز تامين شود و مسئوليت و مديريت اقتصاد در دست «خردمندان» باشد نه «سفيهان سبک مغز»(نساء، آيه 5)

وقتي اقتصاد داراي صفت «قيام» در کنار فرهنگ داراي چنين صفتي قرار گيرد، مي تواند امتي مقاوم ايجاد کند که تمدن ساز باشند.

اصولا از نظر آموزه هاي وحياني قرآن، چنان اقتصاد مهم و اساسي است که بنياد فرهنگ بر آن است و اگر بخواهد «فلسفه زندگي اسلامي» تحقق خارجي يابد، مي بايست اقتصاد «مقاوم» شکل گيرد؛ از همين روست که پيامبر اکرم(ص) با تاکيد بر «نان» به عنوان نماد اقتصاد مي فرمايد: اللَّهُمَّ بَارِکْ لَنَا فِي الْخُبْزِ وَ لَا تُفَرِّقْ بَيْنَنَا وَ بَيْنَهُ فَلَوْ لَا الْخُبْزُ مَا صُمْنَا وَ لَا صَلَّيْنَا وَ لَا اَدَّيْنَا فَرَائِضَ رَبِّنَا عَزَّ وَ جَل‌؛ بار الها! در نان ما برکت قرار ده! و بين ما و نان جدايي ميافکن! زيرا اگر نان نباشد نمي توانيم روزه بگيريم و نماز بگزاريم و ديگر فرايض و واجبات پروردگار عز و جل خويش را به جا آورده و ادا کنيم.(کافي، ج 6، ص 287)

مقام معظم رهبري(ع) امام خامنه اي مدظله العالي بر همين اساس در گام دوم انقلاب خواهان توجه به اقتصاد مقاومتي مي شود که تنها در ايران اسلامي نباشد، بلکه در تمام جهان اسلام ايجاد شود و جبهه مقاومت عليه مستکبران اين گونه شکل گيرد. ايشان بر «ارتباط بازارهاي اسلامي براي خارج کردن اقتصاد اين کشورها از سلطه کمپاني‌هاي غارتگر» تاکيد مي کند.(خطبه هاي نماز جمعه، 27 دي ماه 1398)

بچه کشي و سگ زيستي

Wed, 29 Jan 2020 12:20:00 GMT

جاهليت يک دوره از دوره هاي تاريخي نيست، بلکه يک گفتمان از گفتمان ها مبتني بر فلسفه و سبک زندگي خاصي است.

از نظر قرآن، جاهليت يک نظام گفتماني مبتني بر فلسفه ظني و سبک زندگي شهواني است؛ يعني دو عنصر اساسي در تحقق جاهليت نقش دارد: 1. در نظام فکري و فلسفي بر اساس ظنون افکار و عقايد را ساماندهي مي کنند؛ 2. در نظام رفتاري بر اساس شهوت عمل مي کند.

خدا به صراحت در باره عقايد و رفتار نظام جاهلي مي فرمايد: إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَمَا تَهْوَى الْأَنْفُسُ؛ جز از ظن و گمان و هر آن چه نفس بدان گرايش و تمايل دارد، پيروي نمي کنند. (نجم، آيه 23)

پس هر نظام فلسفي و رفتاري که در انديشه مبتني بر ظن و در انگيزه و اراده و رفتار بر اساس شهوت عمل مي کند، نظام جاهلي است.

در حالي که اسلام به عنوان يک نظام عقلاني در برابر نظام جاهلي و غير عقلاني، در انديشه بر مدار «علم» و در انگيزه بر مدار «عقل» عمل مي کند؛ زيرا آن چه مهم است عقلانيتي است که رفتار را مديريت مي کند و اجازه نمي دهد تا شهوت و غضب مديريت نفس را به دست بگيرد. از همين رو، مومن و مسلمان کسي است که «عالم عاقل» باشد. برهمين اساس از مومن خواسته مي شود تا چيزي که بدان علم ندارد، نخواهد و از آن اطاعت و پيروي نکند: مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ.(اسراء، آيه 36؛ عنکبوت، آيه 8؛ لقمان، آيه 15؛ هود، آيه 46)

پس گفتمان جاهلي همان گفتمان غير عقلاني مبتني بر «سفاهت ظني و شهوت شيطاني» در انديشه و انگيزه است، مي تواند در هر زماني فلسفه و سبک زندگي انسان باشد.

خدا در قرآن مي فرمايد از مهم ترين ويژگي هاي نظام گفتماني جاهلي اين بود که فرزندان را در شرايط خشکسالي و فقر يا احتمال فقر و فاقه مي کشتند.(اسراء، آيه 31؛ انعام، آيه 151) اين کشتن گاه با زنده به گور کردن دختران بود(نحل، آيه 59) و گاه با سقط يا با هر چيز ديگر.( اسراء، آيه 31؛ انعام، آيه 151؛ ممتحنه، آيه 12) البته در شرايطي فرقي ميان دختر و پسر نبود.(همان)

پيش از اسلام در نظام جاهليت مردم در خشکسالي اين گونه عمل مي کردند: يغذوا الکلاب و يقتلوا الاولاد؛ سگان خويش را تغذيه مي کردند و فرزندانشان را مي کشتند.(بحارالانوار، ج 30، ص 8)

اين اوضاع در نظام جاهلي پيش از اسلام در روايت اين گونه بيان شده است: بَعَثَ مُحَمَّداً صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ اَنْتُمْ مَعَاشِرَ الْعَرَبِ عَلَي شَرِّ حَالٍ يغذوا[يَغْذُو] اَحَدُکُمْ کَلْبَهُ وَ يَقْتُلُ وَلَدَهُ؛ خدا حضرت محمد(ص) را زماني برانگيخت که شما مردم عرب بر بدترين حالت بوديد؛ زماني که يکي از شما سگش را غذا مي داد و فرزندش را مي کشت.(همان)

امروز نيز نظام جاهليت مبتني بر اومانيسم و انسان گرايي ماديگرايانه غربي اين گونه است؛ زيرا در غرب، بسياري به جاي بچه دار شدن، با سگ زيستي ، زندگي خويش را مي گذارنند و در آمارها بيان شده که بسياري از غربيان فرزندان خويش را سقط مي کنند. اين جاهليت از طريق تبليغات رسانه هاي غربي و برخي از خودفروختگان فرهنگي در ميان مسلمانان در حال ترويج و تبديل شدن به سبک زندگي به اصطلاح مدرن است که چيزي از سفاهت، جهالت و بي خردي و ناداني دوره جاهليت عربي کم ندارد؛ زيرا همان گفتمان است بي آن که توصيه اي از سوي گذشتگان شده باشد؛ بلکه طغيان ورزي بشر آنان را به سوي مي کشاند؛ چنان که خدا مي فرمايد: أَتَوَاصَوْا بِهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ؛ آيا آنان همديگر را به اين سخن و رفتار باطل سفارش و توصيه كرده بودند؟ نه چنين است، بلكه آنان مردمى سركش و طاغي بودند. (ذاريات، آيه 53)

استقامت در نماز

Sat, 18 Jan 2020 12:33:00 GMT

يکي از اصطلاحات قرآني، اقامه نماز است.(بقره، آيه 3؛ مائده، آيه 55؛ نمل، آيه 3) اقامه از ريشه «قوم» و «قيام» است. در کاربردهاي قرآني اين واژه براي بيان حالات سه گانه زير به کار رفته است:

1. قيام در برابر قعود؛ يعني ايستادن در برابر نشستن(آل عمران، آيه 191؛ نساء، آيه 103)؛

2. قيام در برابر سجده(فرقان، آيه 64)؛

3. قيام در برابر تسليم؛ يعني ايستادگي و مقاومت.(حديد، آيه 25)

مراد از اقامه نماز، به معناي ايستادني است که موجب ايستادگي باشد؛ زيرا انسان ايستاده است که مي تواند دشمن را دفع کند؛ چرا که در اين حالت بيش ترين نيرو و توان را مي تواند وارد سازد و دفع تعرض کند.

از آن جايي که خدا مي فرمايد: وَأَقِمِ الصَّلَاةَ إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ؛ و نماز را برپا دار كه نماز از كار زشت و ناپسند باز مى دارد.(عنکبوت، آيه 45) از اين آيه مي توان اين استنباط را داشت که نماز مي تواند مانع از فحشاء و منکر باشد، که قابليت ايستادگي در برابر منکرات و فحشاء را داشته باشد. اين زماني است که نماز تنها به عنوان ذکر گفته نشود، بلکه «اقامه» شود تا موجب حالت ايستادگي در نمازگزار شود. در اين زمان است که نمازگزار مي تواند در برابر فشارهاي فحشاء و منکرات مقاومت و ايستادگي داشته باشد.

اصولا اصل دين براي «اقامه» عدالت قسطي از سوي توده هاي مردم آمده است: لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ.(حديد، آيه 25) و اين زماني رخ مي دهد که مردم در برابر فشار ظالمين ايستادگي و مقاومت داشته باشند.

البته مومنان مي بايست در سطح عالي تر از ايستادگي و استقامت قرار گيرند که از آن به عنوان «قوامين بالقسط»(مائده، آيه 8) ياد شده است.

در اسلام برخي از امور مظاهر «قيام» و ايستادگي هستند؛ زيرا اجتماع بشري با امور اعتقادي چون کعبه(مائده، آيه 97) و امور اقتصادي (نساء، آيه 5) قوام مي يابد و اگر اين دو عنصر نباشد، اجتماع حقيقي شکل نمي گيرد. در حقيقت ابعاد فرهنگي و اقتصادي است که تامين کننده و مقوم اصلي اجتماعات بشري است. پس لازم است تا اينها اقامه شوند و مقاومت و ايستادگي در آن ها نمودار شود؛ زيرا ستون هاي اصلي اجتماع را تشکيل مي دهند. نماز نيز با چنين اقامه اي است که مي تواند اصول ارزشي و اخلاقي را تضمين کند و از هنجارها صيانت و در برابر نابهنجارها مقاومت کند و مانع آن شود.

نسبت علم و اخلاق و عمل

Sat, 18 Jan 2020 12:33:00 GMT

از نظر آموزه هاي وحياني قرآن، معرفت اصالت دارد؛ البته اين بدان معنا نيست که هيچ پيوندي ميان علم و اخلاق و عمل نيست؛ بلکه اصولا از نظر آموزه هاي وحياني قرآن، اين علم است که انگيزه براي عمل ايجاد مي کند؛ اما اگر واسطه اي به نام خلق و خوي نيک نباشد، اين عمل نمي تواند به بار بنشيند؛ زيرا علم زماني به عمل تبديل مي شود که انسان فضايل اخلاقي را در خود داشته باشد. اين خلق و خوي آدمي است که موجب مي شود تا بر اساس معرفت و علم عمل کند؛ و گرنه اگر انساني حتي يقين داشته باشد، ممکن است به جاي اعتقاد به آن، به انکار آن بپردازد و مخالفت نمايد؛ زيرا خلق و خوي او با اين معارف حقيقي نمي سازد؛ مثلا وقتي خلق و خوي وي تکبر و علوطلبي و ظلم باشد، منکر معارفي مي شود که دريافت کرده است. از اين رو، برخلاف حقايق و معارف علمي عمل مي کند.(نمل، آيه 14)

پس معرفت و خلق خوب زمينه و واسطه عمل نيک و صالح است. البته بايد توجه داشت که شخص بي معرفت و حقايق هستي را نمي داند و بر اساس شک و ظن عمل مي کند، اين خلق و خوي وي مبتني بر رذايل است و آن رذايل است که زمينه ساز عمل اوست. اين که در قرآن فرموده است: کل يعمل علي شاکلته؛ يعني هر کسي بر شاکله شخصيت خودش عمل مي کند(اسراء، آيه 84)، نشان مي دهد که تنها علم و معرفت به حقايق کفايت نمي کند، بلکه لازم است تا خلق و خوي شخصيت نيز مناسب با معرفت باشد تا عمل صالح تحقق يابد؛ و گرنه ممکن است که بر اساس خلق و خوي زشت، عمل زشت از وي خارج شود.

به هر حال، علم و عمل و اخلاق سه گانه لازم هم هستند؛ اما در اين ميان خلق و اخلاق واسطه و زمينه ساز است.

اما حال هدف گذاري ميان اين ها کدام است، آيا عمل است يا معرفت يقيني حقايق؟! به نظر مي رسد که عمل مبتني بر معرفت آغازين علمي با زمينه سازي خلق و خوي نيک، در راستاي معرفت يقيني است؛ زيرا خدا مي فرمايد: وَاعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّي يَأْتِيَكَ الْيَقِينُ؛ پروردگارت را عبادت کن تا يقين بيايد.(حجر، آيه 99) البته اين يقين براي اکثريت مردم در هنگام مرگ به دست مي آيد، از همين روست که يقين را همان مرگ دانسته اند؛ چرا که در آن زمان پرده ها کنار رفته و کشف الغطاء مي شود.(ق، آيات 20 تا 22) اما انسان مومن مي بايست عبادت يعني عمل عبادي مبنتي بر معرفت علمي حقايق و خلق و خوي متقين داشته باشد که به يقين هاي سه گانه به عنوان برآيند تقواي عبادي برسد که شامل علم اليقين و عين اليقين و حق اليقين است.(تکاثر، آيات 5 و 7؛ واقعه، آيه 95)

اين يقين نسبت به خدا و صفات الهي است که به عنوان برآيند علم و خلق و عمل معرفي شده است. پس اين عمل است که معرفت يقيني را ايجاد و بالا مي برد.(فاطر، آيه 10)

پس علم و خلق و عمل در عرض هم نيستند، هر چند که لازم يک ديگر هستند، ولي در طول هم هستند؛ زيرا هدف نهايي براي معرفت يقيني است که انسان نسبت به خدا و صفات الهي به دست مي آورد و انسان به بينونت مي رسد و جدايي به شکلي دست مي دهد که حق تعالي را از مظاهرش جدا مي سازد و به وحدت و توحيد دست مي يابد.(فصلت، آيه 53)

معلومات سه گانه انسان

Sat, 18 Jan 2020 12:33:00 GMT

از نظر قرآن، معلومات انسان به سه دسته تقسيم مي شود؛ زيرا ابزارهاي شناختي سه دسته است:

1. معلومات حسي که با حواس ظاهري و ابزارهاي حسي درک مي شود؛ معلومات انسان نسبت به عالم شهادت و عالم محسوسات اين گونه است؛

2. معلومات عقلي که انسان با تعقل و تفکر به آن دست مي يابد. اين معلومات نسبت به مفاهيم است؛ معلومات عقلي در ساختار علم حصولي سامان مي يابد و با تصوّر، تصديق، قياس، استدلال و برهان سرو کار دارد؛ علوم عقلي در حقيقت با ذهن و عقل کار دارد نه با دل و قلب. البته معلومات عقلي چون تصورات ذهني و مفاهيم را دربر مي گيرد، ارتباطي با علم حس دارد و از آن جا انتزاع مي کند.

3. معلومات وحياني که انسان با وحي الهي به آن دست مي يابد؛ اما معلومات وحياني در ساختار علم شهودي و رويت و علم حضوري است، نه علم حصولي و مفهومي. از همين رو، جنس معلومات وحياني از مشاهده و رويت متن حقيقت است که با دل و قلب انجام مي شود نه با عقل و ذهن.

از نظر قرآن، در برابر انسان دو دسته موجودات و عالم است که شامل عالم شهادت و عالم غيب است.

درک عالم شهادت با حواس و عقل شدني است؛ زيرا معلوماتي که انسان نسبت به عالم شهادت به دست مي آورد به دو دسته معلومات جزيي حسي و معلومات کلي عقلي تقسيم مي شود.

اما درک عالم غيب با عقل و وحي شدني است؛ زيرا عقل در مي يابد که خدايي است که غيب است و جزو عالم محسوس نيست. پس عقل مي گويد راه شناخت ديگري غير از شناخت حسي و شناخت عقلي است که همان شناخت شهودي و حضوري از طريق وحي است.

مدافع سپاه (دي ماه 98)

Sat, 18 Jan 2020 12:32:00 GMT

به‌نام خدا

سلام؛

اين روزها، حال کسي رو داريم که يه برادرش، سهواً، برادر ديگرشو کشته. براي هر دو عزاداريم. به هر طرف مي‌چرخيم جز خون دل نمي‌بينيم. اينقدر قلب‌هامون آتيش گرفته که دودش آه مي‌شه مدام و جاي هر حرف و کلمه‌اي از دهانمان خارج مي‌شه. اشک‌هامون چنان به جوش اومده که گونه‌هامونو خون انداخته. بند بند استخونامون مي‌خواد از هم باز شه. نه ناي راه رفتن مونده، نه مجال گفتن. لبخند از چهره‌هامون پرکشيده و سراپا ماتميم. چطور مي‌شه حال اين روزها رو تعريف کرد؟

با اينهمه، چرا از سپاه دفاع نکنم؟ يه برادرو از دست داديم، نمي‌خوام اون يکي رو هم از دست بديم. چرا پشت سپاه نايستم و سپر ترکش‌هاي بدخواهانش نباشم وقتي يه عمر، بي مزد و بي منت، سپر بلاي همه ما بود. بي اينکه بفهميم، بي اينکه توجه کنيم، بي اينکه قدردان باشيم. سپاه، هميشه مظلوم بود. هميشه مورد طعنه بدخواه بود. هميشه همه کاسه کوزه‌ها سرش شکسته شد و هميشه کنارمون بود. سپر بلامون بود. تو سيل و زلزله، اولين گروه پيش‌قدم بود که به دادمون مي‌رسيد. سراپا خاک و گل مي‌شد، تا گرد اندوه رو از چهره‌هامون پاک کنه. توي مرزها، بيرون مرزها، زمين، هوا، آب، همه جا رو برامون پاسداري داد که آب تو دلمون تکون نخوره. که اون جريان اکران فيلم «به وقت شام»، در پرديس کوروش، لباس حقيقت به تن نکنه و تن و بدن زن و بچه بي‌دفاعو نلرزونه. سپاه، هميشه مرد بوده، وسط اينهمه نامردمي.

به قول شهيد همت، وقتي تو جبهه سرگردون شدين، ببينين آتيش دشمن کدوم طرف مي‌باره. هرجا زير آتيش دشمنه، اونجا سنگر خوديه. چرا از سپاه دفاع نکنم وقتي توپ‌خونه دشمن بسته رو سر سپاه ما. سپاه ما. سپاهي که برخاسته از دل ماست و همه همتش ما مردميم. سپاه، جان اين ملته. اگر الان پشتش نباشيم، دشمن جان ما رو مي‌گيره. اونوقت دواعش و سرکرده‌هاشون فرصت پيدا مي‌کنن ادعا و آرزوي هميشگيشونو تحقق ببخشن و در ايران، حمام خون بنا کنند.

در پايان، براي رفقام و هرکس حرفمو مي‌فهمه مي‌نويسم، براي رفع اين هم و غم عظيم و اين گرفتاري خردکننده، سفارش شده جوشن صغير بخوانيم.

بخوانيم و براي التيام دردهاي کشورمون دعا کنيم. براي فرج مولامون زياد دعا کنيم که گشايش اول و آخر، به دستان مبارک ايشون بنده و چاره دردهاي امروز و هميشه‌مونه.

زهر اين روزها (دي ماه 98)

Sat, 18 Jan 2020 12:32:00 GMT

به‌نام خدا

سلام؛

از امام صادق (عليه السلام) روايت شده كه آن حضرت فرمود: «قرآن بر چهار قسمت نازل شده است: يك چهارم درباره حلال و يك چهارم درباره حرام، يك چهارم درباره سنتها و احكام، يك چهارم درباره اخبار آنان كه قبل از شما بوده اند و آنان كه بعد از شما خواهند آمد و حلّ و فصل مسائل جاري شما [1].

آدم چيزهاي مهم و حساس رو دو دستي مي‌گيره؛ چيزي که توجه ويژه مي‌خواد، احتياط خاص مي‌طلبه، اهميت بالايي داره، وزينه، و خلاصه چيزي که بايد خيلي حواسمون بهش باشه رو بايد دو دستي بگيريم. ما قرآن رو يه دستي گرفتيم!

يک چهارم قرآن بنابر روايت، تاريخه. تاريخ هم براي خوندن و دونستن و عبرت گرفتنه. ولي ما غالباً بي توجهيم.

خدا در قرآن مي‌فرمايد:

لَقَدْ نَصَرَکُمُ اللَّهُ في‏ مَواطِنَ کَثيرَةٍ وَ يَوْمَ حُنَيْنٍ إِذْ أَعْجَبَتْکُمْ کَثْرَتُکُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنْکُمْ شَيْئاً وَ ضاقَتْ عَلَيْکُمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّيْتُمْ مُدْبِرينَ [2].

قطعاً خداوند شما را در مواضع بسياري ياري کرده است ، و [نيز] در روز «حُنَين» آن هنگام که شمارِ زيادتان شما را به شگفت آورده بود ، ولي به هيچ وجه از شما دفع [خطر] نکرد ، و زمين با همه فراخي بر شما تنگ گرديد ، سپس در حالي که پشت [به دشمن] کرده بوديد برگشتيد.

حنين، اسم بياباني است بين مکه و طائف که جنگ معروف حنين در اون اتفاق افتاد. اون روز مسلمونا که هميشه مظلوم و ضعيف بودن، وقتي ديدن چقدر تعدادشون زياده و از نظر تعداد به دشمن برتري دارن، مغرور شدن و پيش خودشون گفتن ما هرگز از اينا شکست نمي‌خوريم. همين غرور منشأ شکستشون شد. چون غرور با خودش غفلت هم مياره. غفلت از مسبب الاسباب. يعني من تکيه‌ام به زور بازوي خودم باشه، به علمم، به قدرت بيانم، به هر توانمندي که تو خودم مي‌بينم و غفلت کنم از اينکه سرچشمه همه اينا خداست و اگر توانمندي‌اي در من هست، فقط در سايه لطف و اراده خداست. وقتي آدم غافل مي‌شه، بايد تنبيه شه. تنبيه يعني آگاهي. يعني بفهمه کجاي کارش ايراد داره. چون بنا بر رشده. و رشد وابسته به آگاهيه.

مسلمونا مغرور شدن و به همين خاطر شکست خوردن. چنان شکستي که فقط دنبال راهي براي خلاصي از مخمصه بودن و هيچ پناهي پيدا نمي‌کردن.

حال اين روزهاي ما، اين آيه رو ياد آدم مياره. شهادت حاج قاسم که تا همين يکي دو روز پيش اصلاً برامون قابل هضم نبود، و پشت سرش اون تشييع جنازه باشکوه و غرورآفرين که فقط مي‌تونست معجزه‌اي در ايران و عراق و لبنان و ساير کشورهاي فتنه‌زده و کل دنيا باشه، و باز پشت‌بندش، سيلي محکم سپاه بر امريکاي تروريست و عقب‌نشيني وحشت‌زده امريکا، اسرائيل، و آل سعود، همه وجودمونو پر از غرور و افتخار کرد. خب طبيعي هم بود. گاهي هم گفتيم و نوشتيم که «و ما رميت اذ رميت، ولکن الله رمي»، ولي خب، خودمونيم، اونجور که بايد و شايد، اونجور از اعماق قلبمون، درنيومد. خدايي شيرمردان سپاهمون غرورآفرينن ولي خب، غرور کار دستمون داد.

اينقدر اوضاع به هم پيچيده و دردها تو در تو و مصيبت‌ها بي‌پايانه که آدم روزي هزاربار آرزوي مرگ مي‌کنه. کاش اين کابوس وحشتناک هرچه زودتر تموم شه. قلب‌هامون مالامال درده و چهره‌هامون در هم شکسته و چشمامون غم‌باره. ولي بي‌کس‌وکار نيستيم. پروردگاري داريم که اميد و توکلمون به اونه و مي‌دونيم هر بلايي سرمون مياد، در مسير رشدمونه و قراره اين پوسته‌هاي سختو بشکنيم و جوونه بزنيم و سر از اين خاک سياه دربياريم و تو آغوش آفتاب، جوونه بزنيم. مي‌دونيم خدايي که با ماست، ما رو تنها نمي‌ذاره و اين، تنها روزنه تنفسمون تو اين روزهاست.

الان هم چاره، پناه بردن به آغوش امن و مطمئن پروردگاره. بايد معنوياتمونو تقويت کنيم. ارتباطمونو با خدا قوي کنيم تا بهمون آرامش و طمأنينه بده و خودش از اين طوفان‌هاي سهمگين به سلامت عبورمون بده. بايد همونجور که ازمون خواسته از صبر و نماز کمک بگيريم: وَ اسْتَعينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ [3].

اگه با خدا باشيم و حدودشو رعايت کنيم، خدا پشت ما رو خالي نمي‌کنه، قطعاً کمکمون مي‌کنه و اين وعده الهيه که إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُركُم وَيُثَبِّت أَقدامَكُم، اگر دين خدا رو ياري کنيم، زير چتر حمايت خدا قرار مي‌گيريم و ان‌شاءالله مي‌رسه روزهاي روشني که انتظارش، طاقتمونو برده:

ثُمَّ أَنْزَلَ اللَّهُ سَکينَتَهُ عَلي‏ رَسُولِهِ وَ عَلَي الْمُؤْمِنينَ وَ أَنْزَلَ جُنُوداً لَمْ تَرَوْها وَ عَذَّبَ الَّذينَ کَفَرُوا وَ ذلِکَ جَزاءُ الْکافِرينَ [4].

آنگاه خدا آرامش خود را بر فرستاده خود و بر مؤمنان فرود آورد ، و سپاهياني فرو فرستاد که آنها را نمي ديديد ، و کساني را که کفر ورزيدند عذاب کرد ، و سزاي کافران همين بود.

پ.ن.

1. كليني، محمّدبن يعقوب، اصول كافي، به تصحيح علي اكبر غفاري، تهران، دارالكتب الاسلاميه، 2/627: عن ابي عبدالله (عليه السلام) قال: انّ القرآن نزل أربعه أرباع، ربع حلال و ربع حرام، و ربع سنن و احكام و ربع خبر ما كان قبلكم و نبأ مايكون بعدكم و فصل ما بينكم.

2. سوره توبه، آيه 25.

3. سوره بقره، آيه 45.

4. سوره توبه، آيه 26.

پرواز سردار دلها به سراي دل

Sat, 18 Jan 2020 12:31:00 GMT

روزي که سردار شدي عاشقانه خريدار سر دار گشتي و همچو منصور خون پاکت نقش اناالحق زد تا جهان بر حقانيت راهت اعتراف کند.

عشق به معبود را در کوه و بيابان آموختي و راه رسيدن به معشوقت را در جهاد جستجو کردي.

اي قامتت ستون خيمه مظلومان و دستانت يادآور دستان ياري‌رسان دشت بلا

چقدر خوب توانستي مفهوم «کلنا عباسک يا زينب» را به رخ عالم بکشي

عباسِ زينب شدي و حرمت حرم بانو را به نقد جان خريدار گشتي

اي قامت بر افراشته در برابر ظلم! براي کودکان بي‌دفاع اميد و تکيه گاه بودي و براي مظلومان جهان قوت قلب

بوي مولايت را گرفته بودي، معلوم بود که درس از مکتب عاشورا آموخته‌اي که اينگونه راهي معبود گشتي

دستانت از تن جدا شد و همچون مولايت با شهپر عشق تا ملکوت عروج کردي

<** ادامه مطلب... **>

چقدر عزيز بودي سردار!

مردي از جنس نور بودي که نامداري را در بي نامي و عزت را در سادگي يافتي

گمنام زيستي اما

مشهور جهان گشتي

اي سردارفاتح اسلام! تو منتقم خون هاي به ناحق ريخته بودي و اينک جهاني براي خونخواهي ات قد علم کرده است

شهادتت گرچه کام همه را تلخ کرده اما خونت جريان ساز حادثه اي بزرگ گرديد و ملت ايران و منطقه را يکدل ساخت

اينک در فراقت ايران، ملک سليماني گشته و همه به ياد جانفشاني هايت يکصدا با خشم فرياد مي زنند:

مرگ بر آمريکا

مرگ بر اسراييل

قهرمانِ من...

Sat, 18 Jan 2020 12:29:00 GMT

هنوز چندروزي از ميلاد عقيله‌ي بني هاشم نميگذرد..‌ صبح جمعه سيزده دي ماه نود و هشت بود... چشم که گشوديم از خواب آرام شبانه‌مان... خبر رفتنتان بر سرمان آوار شد... گويي من هنوز در همان لحظه مانده‌ام... گويي سالـهاست در آن لحظه مرده‌ام... حالا ديگر خواب از چشمانمان ربوده شده:"( گويي جهان بي شما خالي است سردار... اين خلا را با تمام جان احساس مي‌کنم... حقيقتا احساس ميکنم دوباره پدر از دست داده‌ام... يک جوري در دلها ريشه دوانده‌ايد که از پدر هم عزيزتر شده‌ايد... حالا دارم مفهوم "بابي انت و امّي" را با پوست و استخوان مي‌فهمم... اصلا من فکر ميکنم شما رفتيد تا تصويري از عاشورا و فاطميه را توامان براي ما مجسّم کنيد... روضه‌ها يکجا در شما جمع شده‌اند... يک طرف دستـ ـهايِ بريده‌تان... يک طرف پيکرِ ارباً اربايتان... و يک طرف آتشِ افتاده بر جانتان به دست شقي‌ترينِ آخرالزمانيان ... راستي کسي که اينگونه پيکرش در آتش سوخت نبايد ميهمان بانويي شود که بين در و ديوار سوخته صدا کرد: ولدي مهدي؟...
شفقت با ابهت در چشمانتان درآميخته... فروتني و صلابت از نگاهتان فرو مي‌ريزد... شما جمع اضداديد... حقا که شما مصداق "اشداء علي الکفار و رحماء بينهم"ايد...

هميشه با خودم مي گفتم چطور مي شود آدمي در عين رأفتِ بي نهايت، صلابتِ بي نهايت داشته باشد... انگار خدا شما را فرستاد تا اين تعبير را براي ما معنا کنيد...

لرزه بر اندام دشمنان مي افکنديد ولي با مومنين در نهايت مهرباني بوديد... و بالمومنين رئوف رحيم

مدتي بود از معنويات فاصله گرفته بودم... هيچ چيزي مثل شهادت شما نمي توانست مرا تا عمق معنويت ببرد... حالا مانده تا اثرات شهادت شما را ببينيم سردار...

پ.ن: حاج قاسم حرف از شما تمامي ندارد...
آن روز که در راهپيمائي دانشگاهي شرکت کرده بودم از هر قشري ديدم که اشک بر ديده داشتند... راستي که شما فراجناحي بوديد...
راستي شنيده‌ بودم اسم خيابان نوروزيان، را که دانشگاهمان در آن ماوي گزيده به نام شما تغيير داده‌اند... ... امروز که چشمم به تابلو بلوار شهيد سردار قاسم سليماني افتاد اشک از چشمانم سرازير شد...
دست پدرانه‌تان را در همين نزديکي‌ها بر سرمان کشيده‌ايد:"(

شما رفتيد، ما مانديم و يک دنيا دلتنگي... اي کاش مي شد يکبار ما را هم به نام صدا بزنيد... اي کاش ما هم محبت پدرانه‌ي شما را لمس مي‌کرديم... از آن بالاها هواي ما را داشته باش:(

پ.ن2: امام خميني رحمه الله عليه: شهدا شمع محفل دوستانند، شهدا در قهقهه مستانه شان و در شادي وصولشان "عند ربهم يرزقون" اند و از نفوس مطمئنه اي هستند که مورد خطاب "فادخلي في عبادي و ادخلي جنتي" پروردگارند.

شهادت گواراي وجودتان فرمانده

#سردار_سليماني
#مدافع_حرم
#عزيزترين_سردار
#قهرمان_من

ميلاد پرستار پرستوهاي عاشق

Sat, 18 Jan 2020 12:23:00 GMT

زينب اي ناب‌ترين کلمه در کتاب آفرينش، اي شعر رساي حضور، اي مادر حيا و فرزند پاکدامني!

کبوتر خيالم را به اوج کدامين شاخسار وجودت پرواز دهم که عاجزانه باز نگردد.

تو از نسل اقيانوسي که چشمان انديشه در امتدادت به ساحل نمي‌رسند.

تو از نسل آفتابي که در محضرت سر به زير بايد بود، تو فرزند کوثري و درياي مهربانيت را کرانه نيست.

زينب اي مادر صبر! چه بگويم از مقام صبوريت که صبر از تو معنا يافته است.

تو بر بلندايي از معرفت نشسته‌اي که برترين ايثارها در پيشگاهت ناچيز مي نمايد.

دستان نماز نشسته‌ات بعد از آن روز پرهراس تاريخ استواري دين بود آنگاه که دستان لرزانت را به قنوت گشودي، هزار هزار فرشته بر آن بوسه زدند.

تو فرزند فصاحتي که اعجاز کلامت، دل سنگ کوفيان را به لرزه درآورد و از کوير خشکيده چشمان پرگناهشان، اشک ندامت جاري ساخت.

کلماتت زلال باران بود که بر کوير قلب عطشناک کوفيان باريد.

<** ادامه مطلب... **>

تو اعجاز حسيني که در کربلا ظهور کرد.

کربلا تفسير شهادت حسين (ع) و صبر تو بود.

تو فرزند کوثري! و جوشش رحمت لايزال الهي.

اي تنديس صبر و وفا، اي چکيده فضيلت ها، اي عصاره خوبي ها!

زادروز تو ميلاد عفاف و شهامت است و خاطره حماسه آفريني‌هايت، زينت بخش تاريخ کربلاست.

اي پرستار پرستوهاي عاشق ميدان نينوا! تو، آموزگار جهاد و صبر و حيا و عفتي.

تو، هنوز هم به تاريخ بشريت الهام و درس مي دهي.

بزرگ بانوي حيا! در هميشه زمان، زنان و دختران به درس هاي حجاب و عفاف، از زبان تو محتاجند.

خوش آمدي، اي زينت پدر! اي آبروي علي، و اي عشق فاطمه!

ديدگان خويش را که گشودي، زهره و ناهيد در اندرون آبي حيدر و زهراي پاک درخشيد.

خوش آمدي، اي اميد حيدر و آرزوي مادر! اي زبان يکتا گوي خداي بي‌همتا!

ميلادت مبارك ...

ساختار ِ انقلابي

Sat, 18 Jan 2020 12:20:00 GMT

انسان‌ها تك‌تك كار مي‌كنند
اما
وقتي جامعه تشكيل مي‌شود
كارها در هم منحل مي‌گردد
تركيب مي‌شود
محصول چيست؟
در چه مسيري‌ست؟
مقصد كجاست؟
جايي كه ساختار ِ جامعه تعريف مي‌كند

وقتي واحد اندازه‌گيري ِ كار «پول» باشد
نه طلا
نه نقره
بلكه اسكناس
برگه‌هايي اعتباري كه ارزش واقعي ندارند
ارزش اسمي
ارزشي كه بانك به آن‌ها مي‌دهد
و پيوسته از آن مي‌كاهد
هر وقت كه دلش بخواهد
سرمايه؛ محور مي‌شود
چرا؟
زيرا سرمايه است كه سود را تعيين مي‌كند
ربا را
قيمت كالا و خدمات را
در نسبت عرضه و تقاضا تعيين مي‌شود
تقاضا دست كيست؟
دست ِ سرمايه

كله‌پاچه را ببين
سيرابي
يك وقتي اضافات گوسفند بود
دورريختني
فقرا و كارگران برداشتند
پختند و انرژي زحمات خود كردند
قدرت بگيرند

چه شد؟
سرمايه روي آن دست گذاشت
تقاضا را بالا برد
وقتي كسي هست كه صدهزار تومان بخرد
ديوانه است هزار تومان به تو بفروشد؟
لاكچري شد
كله‌پزي‌هاي ته خياباني
شدند طباخي‌هاي دو نبش سر خيابان
تميز و خوشگل و پر از تزئينات
غذا را هم ديگر در ظروف چيني سرو مي‌كنند
ديگر همان هم نصيب كارگر نمي‌شود!

قرار بر اين نبود
قرار بر اين نيست
انقلاب قرار است در خدمت مستضعفان باشد
اما چگونه؟
اين شعار چگونه بايد محقق شود؟
وقتي ساختار جامعه عوض شود
وقتي
قدرت از سرمايه گرفته شود
وقتي
علم و قدرت و منزلت انسان‌ها را با «پول» ارزشگذاري نكنند
روزي كه
رشته‌هاي دانشگاهي بر اساس درآمدشان پرانتخاب نشوند
اين‌همه مردم نروند سراغ پزشكي مثلاً

ساختار را بايد دانشمندان طراحي كنند
تغيير دهند
شعارهاي اسلامي و مردمي انقلاب فقط آن روز محقق خواهد شد
با كاپيتاليزم نمي‌شود!

كتب مولانا أميرالمؤمنين (ع): «أَسْرَعْتَ الْكَرَّةَ وَ عَاجَلْتَ الْوَثْبَةَ وَ اخْتَطَفْتَ مَا قَدَرْتَ عَلَيْهِ مِنْ أَمْوَالِهِمُ الْمَصُونَةِ لِأَرَامِلِهِمْ وَ أَيْتَامِهِمُ اخْتِطَافَ الذِّئْبِ الْأَزَلِّ دَامِيَةَ الْمِعْزَى الْكَسِيرَةَ، فَحَمَلْتَهُ إِلَى الْحِجَازِ رَحِيبَ الصَّدْرِ بِحَمْلِهِ غَيْرَ مُتَأَثِّمٍ مِنْ أَخْذِهِ، كَأَنَّكَ -لَا أَبَا لِغَيْرِكَ- حَدَرْتَ إِلَى أَهْلِكَ تُرَاثَكَ مِنْ أَبِيكَ وَ أُمِّكَ. فَسُبْحَانَ اللَّهِ! أَمَا تُؤْمِنُ بِالْمَعَادِ، أَوَ مَا تَخَافُ نِقَاشَ الْحِسَابِ؟ أَيُّهَا الْمَعْدُودُ كَانَ عِنْدَنَا مِنْ أُولِي الْأَلْبَابِ، كَيْفَ تُسِيغُ شَرَاباً وَ طَعَاماً وَ أَنْتَ تَعْلَمُ أَنَّكَ تَأْكُلُ حَرَاماً وَ تَشْرَبُ حَرَاماً» (نهج‌البلاغه، نامه41)
به سرعت حمله کردى و با عجله بر بيت المال پريدى و آنچه در قدرت داشتى از اموالشان که براى زنان بيوه و يتيمان آنها نگهدارى مى شد ربودى. همانند گرگ چالاکى که بزغاله مجروح و استخوان شکسته اى را بربايد، آن گاه آن را با خاطرى آسوده به سوى حجاز حمل کردى بى آنکه در اين کار احساس گناه کنى. دشمنت بى پدر باد، گويا ميراث پدر و مادرت را براى خانواده ات مى بردى. سبحان الله آيا به معاد ايمان ندارى و از بررسى دقيق حساب روز قيامت نمى ترسى؟! اى کسى که در گذشته نزد ما از خردمندان به شمار مى آمدى، چگونه آب و غذايى را گوارا مى نوشى و مى خورى در حالى که مى دانى حرام مى خورى و حرام مى نوشى؟ (ترجمه مكارم)

مسأله شرور در عالم

Sat, 18 Jan 2020 12:15:00 GMT

شر را عدمي معنا كرده‌اند+
فلاسفه ما
چرا؟
واضح است
از خير محض شر صادر نمي‌شود
فاقد شيء چگونه مُعطي آن باشد؟
خلاف خِرد و حكمت

زلزله اگر روي مي‌دهد
سيل
ويراني
توفان و خرابي
عدم است
عدم ثباب زمين
عدم ثبات آب
عدم ثبات هوا
همه شرور اين‌طور است
با عدم ِ خير تعريف مي‌شوند

فلاسفه ما
نمي‌توانستند
آثار خردمندانه‌اي لحاظ كنند
براي شر
آن را محض ِ بدي مي‌ديدند

استاد حسيني (ره) اما
طور ديگري تعريف مي‌كند
او
شر را
بر سبيل حكمت مي‌بيند
شر، خير مي‌شود
و وجودي بودن آن
ضرري به خير محض نمي‌زند
به خالق

از نگاه او
در فلسفه اصالت ولايت
شر عدمي نيست
وجودي‌ست
اما
وجودي كه خيري در آن است

پروردگار
انسان را
داراي اختيار خلق كرده است
و لازمه اختيار
اين‌كه بتواند خير يا شر اراده كند
آن‌هنگام كه انسان خير را اراده كند
فاعل آن خير
اراده ربوبي‌ست
امري مشخص و بدون اشكال
اما
هنگامي كه شر را اراده كرد
باز هم
فاعل اراده ربوبي‌ست!

اين شر
پس از آن‌كه خلق شد
به اراده پروردگار
اما به واسطه خواست مخلوق
فشاري در عالم براي مؤمنين ايجاد مي‌كند
اين فشار امري وجودي‌ست
اين فشار
مؤمنين را به تب و تاب مي‌اندازد
آن‌ها را در ايمان‌شان راسخ‌تر مي‌كند
و فرصت رشد و بالندگي فراهم
انسان‌هاي مومن در فشار شر است كه آزموده مي‌شوند
و
خير فراوان‌تري از عمل آن‌ها بروز مي‌كند
اين خير
آثاري فراوان‌تر از شر دارد

بنابراين
برآيند آن شر در اين خير مضمحل شده
نتيجه
خيري فراتر خواهد بود

پس
تمام شرور عالم
در مقصد
هنگامي كه جمع جبري خير و شر را ملاحظه كنيم
خير خواهد بود
جهت عالم
رو به رشد و تكامل
و شر
ابزاري براي بروز و ظهور خير
اگر چه نه به نحو اراده استقلالي خداي تعالي
كه به واسطه اراده او بر آزادي اراده مخلوقات بر اراده خير و شر

اصل ِ اختيار خير محض است
و اگر اجازه شر به اختيار داده نمي‌شد
اصل ِ اختيار نفي مي‌شد
نقض غرض مي‌شد

در اين فلسفه
هم شر وجودي‌ست و هم خير
هر دو واقعيت‌هاي دنياي ما
و هر دو
در نتيجه
در كشاكش هم
جهان را به سوي خير بيشتر پيش مي‌برند

نه به معناي اين كه افراد شرور
درجه پيدا كنند
اجر و قرب
توجيهي شود براي اعمال زشت‌شان
كه آن‌ها به واسطه اراده‌شان بر شر
پيوسته سقوط مي‌كنند
عقاب مي‌شوند و مؤاخذه

اما
آثار فعل آن‌ها
هرگز
نمي‌تواند جهان را از حركت به سوي رشد باز دارد
بالعكس
پيوسته بر خير جهان مي‌افزايد
كه اگر نبود
رشد و تكامل متوقف
يا بسيار كند
مثل وقتي كه بازي «دو دوزه» مي‌شود
حتي اگر ببري هم بازنده‌اي
بُرد ِ تو همان باخت ِ توست
شرّ اگر چه «هست» ولي در نهايت «بازنده» است
و فلسفه وجود شر «اختيار» است!

اربعين آمد و اشگم ز بصر مي آيد

Wed, 01 Jan 2020 07:16:00 GMT

اربعين آمد و اشگم ز بصر مي آيد

گوييا زينب محزون ز سفر مي آيد

باز در کرب و بلا شيون و شيني برپاست

کز اسيران ره شام خبر مي آيد

***

زبان حال سکينه

بي گل رويت پدر از زندگي دل برگرفتم

دست شستم از دو عالم چون ترا دربر گرفتم

ياد داري قتلگه، نشناختم جسم شريفت

خم شدم بابا نشانت را ز انگشتر گرفتم

هر چه کردم جستجو انگشت و انگشتر نديدم

پس سراغ حضرتت از عمه ي مضطر گرفتم

در مقام قرب بودم مات جسم چاک چاکت

تا براي شيعيان، پيغام زان حنجر گرفتم

سوختم آتش گرفتم، چون خود از شيعيانم

ز اولين پيغام تو، دستور تا آخر گرفتم

داشتم مي مردم از غم، در کنار کشته ي تو

لب بر آن حنجر نهادم، زندگي از سر گرفتم

بر تن آزردهي من بوسه ميزد تازيانه

من براي توشه ي ره، بوسه زآن پيکر گرفتم

بس که سيلي زد عدو، در راه وصلت بر رخ من

پيکرم نيلي شده سبقت ز نيلوفر گرفتم

از زماني که سرت در کوفه شد، ميهمان خولي

تو شدي خاکستر من رنگ خاکستر گرفتم

خواهر کوچکترم چون ديد، رأست در خرابه

داد جان در پيش رويم من غمي ديگر گرفتم

خوش بحال خواهرم! جان کرد قربانِ سرتو

من گران جانم که ماندم، قبر تو در بر گرفتم

اين من و اين جان ناقابل فداي خاک کويت

تا نپنداري که جز تو مونس ديگر گرفتم

مجلس نامحرمان ديدي مرا بازوي بسته

آستين را پيش رويم، همچنان معجر گرفتم

خوب ميخواندي تو قرآن، اي فداي اشک چشمت

تا ميان طشت زر بودي تو، ليک من آذر گرفتم

اي پدر بعد از تو من ديگر نخواهم زندگي را

مرگ رازين زندگاني اي پدر خوشتر گرفتم.

***

در زيارت اربعين امام حسين عليه السلام، آمده است:«وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِيكَ لِيَسْتَنْقِذَ عِبَادَك َمن الْجَهَالَةِ و حَيرةِ الضَّلَالَة...»، (مفاتيح الجنان، زيارت اربعين)، امام صادق عليه السلام، در اين فراز از زيارت خطاب به خداوند متعال عرض مي کند که: امام حسين عليه السلام، خون قلب خود را در راه تو بذل نمود، تا بندگان تو را از جهالت و حيرت و سرگردانى ِ گمراهى نجات دهد.

يکي از مباحثي که در قرآن کريم مورد توجه قرار گرفته است، صفات جاهلان مي باشد، يکي از صفات جاهلان اين است که جاهلان آلوده به گناه هستند که در برابر وسوسه‌هاي شيطاني و شهوات توانائي ندارند. در سوره ي يوسف از زبان آن حضرت آمده است:«قالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَي مِمَّا يدْعُونَني‌ إِلَيهِ وَ إِلاَّ تَصْرِفْ عَنِّي کَيدَهُنَّ أَصْبُ إِلَيهِنَّ وَ أَکُنْ مِنَ‌الْجاهِلينَ»،(يوسف) گفت: پروردگارا! زندان نزد من محبوبتر است از آنچه اينها مرا بسوى آن مى‌خوانند! و اگر مکر و نيرنگ آنها را از من باز نگردانى، بسوى آنان متمايل خواهم شد و از جاهلان خواهم بود.

آيه بيان‌گر اينست که کار زشت و گناه در محضر خداوند از کساني سر مي‌زند که در جهل به سر مي‌برند؛ کساني که از حقوق و حدود الهي غافلند؛ و يا علم به اوامر و نواهي الهي دارند، اما به علم خود عمل نکرده و خودشان را به جهالت زده‌اند که اينان نيز از نظر قرآن جزء جاهلانند. (طبرسى، فضل‌بن‌حسن‌؛ تفسير جوامع الجامع‌، تهران‌، دانشگاه تهران و مديريت حوزه علميه قم،‌ 1377ش‌، چاپ اول، ج‌2، ص188.).

بنابراين؛ امام حسين عليه السلام، به شهادت رسيده است به اين منظور که امت اسلامي را از جهالت و گناه نجات بخشد. پس براي نزديکي به امام حسين عليه السلام، بر ما لازم است که تمام توان خويش را به کار گيريم و از گناه دوري نمائيم، و به هدف امام حسين عليه السلام، پايبند باشيم. و اين لازمه ي عشق و محبت به امام حسين عليه السلام است. والسلام، التماس دعا.

نواي دلنشين يک تفکر

Tue, 24 Dec 2019 07:45:00 GMT

تقريبا شايد از سال 73 به بعد و با باز شدن پايم به مسجد حضرت ولي عصر (عج) مهديه اسلامشهر با اين جمله ي زيباي حضرت امام (ره) که فرمودند: «هر گاه نواي دلنشين تفکر بسيجي در جامعه اي طنين انداز شد، چشم طمع دشمنان و جهانخواران از آن دور خواهد ماند.» آشنا شدم.

بدون ترديد و با اتکا و استناد به همه ي فرمايشات، منويات، تفکرات، اقدامات و همه و همه ي اوامر و نواهي مقام معظم رهبري کاملا به وضوح اين نواي دلنشين تفکر بسيجي از ناحيه ي ايشان در جامعه طنين انداز است که به معناي واقعي کلمه چشم طمع همه ي اجانب و دشمنان کوردل و گستاخ ملت و نظام مقدس جمهوري اسلامي کور شده و کورتر هم مي شود.

اگر بخواهم در مقياسي ديگر اين فرمايش حضرت روح الله (ره) را بنگرم، ياد دوست و رفيق شهيدم حاج محمود شفيعي نيک آبادي شهيد مدافع حرمي که جانفداي حضرت زينب(س) شد مي افتم که هميشه آماده ي مهاجرت در راه خدا بود. گويي اهميت وافر هجرت را که در قرآن کريم قبل از جهاد بدان اشاره شده (20 توبه) را با تمام وجود درک و لمس کرده بود. هر وقت هم که از سفر باز مي گشت، حضوري يا تلفني همه ي دوستان و هم مسجدي هاي خود را براي ديداري دوباره هنگام نماز جماعت به مسجد فرا مي خواند. پيامک هايي که براي دوستان مي فرستاد تقريبا اينگونه بود: «.. سلام مهربون. خيلي وقت ندارم. نماز مغرب و عشا مسجدم و مشتاق ديدار. خدا رحمتت کنه..» اصلا انگار مي دانست آدم هايي مثل من نيازمند اين دعاي زيباييم که خدا رحمتمان کند. کنايه اي که دنيايي حرف در خود جا داده و پشت سادگي و زيبايي اش ژرفايي به عمق تفکري ناب دارد.

گير و دار دنيا و تعلقات آن، مشکلات و دغدغه ها و آرزوهاي ريز و درشت دنيايي که بعضا تبديل به يأس و نااميدي شده اند و همين تفکرات منفي قبل از هر مرگ و نيستي، فنايي گناه آلود با خود به ارمغان مي آوردند که به واقع تنها رحم الهي ( الا ما رحم ربي..) گره گشا خواهد بود و بس. و اين ديدگاه از پس تفکر دلنشين شهيد بزرگواري طلوع مي کرد که با عينک خوش بيني و عنايت و محبت و رأفت به همه و همه جا نگاه مي انداخت. در يکي از کليپ هاي ضبط شده از نقاط محروم که براي اردوي جهادي به آنجا تشريف برده بودند، با دختر خانمي تقريبا سه يا چهار ساله به نام زينب مصاحبه کرده و بعد از مصاحبه جمله اي عجيب بيان مي کند. « .. اين چشم ها ( چشمان زينب کوچولو) اگر در شهر بود..» شايد حتي پدر بزرگوار اين دختر خانم هم به اين مطلب فکر نکرده که اين شهيد بزرگوار اينقدر دلسوزانه ، پدرانه و مشفقانه به چشمان معصوم و زيبا اما رنج کشيده و محروم اين دختر نگاه مي کند. آري، مانند همين تفکر و دلسوزي باعث شد حاج محمود به سوريه رفته و در راه خدمت صادقانه و قربت الي الله مردم مظلوم سوريه جان فداي مکتب حضرت زينب (س) شود.

نواي دلنشين تفکر بسيجي مسأله ايست که اين روزها جامعه ي بشري و حتي جامعه ي ما بيش از پيش به آن نياز دارد. نواي دلنشيني که هميشه در بزنگاه ها و در مقياس هاي گوناگون خود را بروز داده و چشم طمع دشمنان را از اين جامعه دور و کور ساخته است. همه ي اين مطالب را عرض کردم که بگويم امروز براي ايفاي دين خود و اداي امانت اين تفکر بزرگ و دلنشين که روح نواز و دل نواز همه و همه است( چه آنها که متوجهند و چه آنها که نمي فهمند) براي طنين اندازي هر چه باشکوه تر اين تفکر به نيابت از شهيد مدافع حرم حاج محمود شفيعي به ميدان انقلاب خواهيم آمد.

بهره مندي از نور ثقلين

Tue, 24 Dec 2019 07:41:00 GMT

از نظر آموزه هاي وحياني قرآن، هدايت از جمله ايمان نور الهي است که زينت و آرايه حقيقي انسان و قلب اوست.(حجرات، آيه 7)

البته همه انسان ها از يک نور عمومي و تکويني به نام هدايت تکويني برخوردارند.(طه، آيه 50) اين نور عمومي که آسمان و زمين يعني همه هستي و آفريده ها را روشن کرده است، دل هاي حتي کافران و منافقان و مشرکان را به يک معنا روشن ساخته است؛ زيرا همه هستي در دايره ربوبيت نورانيت الهي هستند.(نور، آيه 35)

اما کساني که گرفتار ضلالت هستند، کم کم از اين نور عمومي خود را محروم مي سازند و با دفن و دسيسه امکان بهره برداري از آن را از دست مي دهند.(شمس، آيات 7 تا 10)

اين دسته افراد از نور خاص الهي که همان نور ايمان است محروم مي شوند، چنان که خدا به صراحت درباره منافقان مي گويد که ايشان از جمله محروماني هستند هر چه تلاش مي کنند تا از اين نور خاص الهي برخوردار شوند نمي توانند.(بقره، آيه 17) از همين روست که از شناخت حق و باطل و گرايش درست محروم مي شوند؛(همان) زيرا دست يابي به نور خاص نيازمند عنايت خاص الهي است که ايشان خودشان به دست خودشان خويش را محروم ساخته اند؛ از همين روست که خدا مي فرمايد از هدايت به نور عام و خاص محروم شده اند.(نور، آيه 35)

اما مومنان با استفاده از نور عام هدايت بهره مند از نور خاص مي شوند که با اينان در همه هستي از جمله قيامت است.(تحريم، آيه 8)

از نظر قرآن نور خاص هدايت را مي بايست در جايي خاص جست و جو کرد که همان خانه پيامبر(ص) و اهل بيت اوست. (نور، آيه 36) بر همين اساس تنها ثقلين يعني قرآن و اهل بيت(ع) هستند که از اين نورانيت الهي برخوردار هستند و هر کسي نورانيت خاص مي خواهد مي بايست به ثقلين مراجعه کند.

دشمنان سعي مي کنند با هر وسيله اي شده اين نور هدايت خاص الهي را خاموش کنند(توبه، آيه 32) اما خدا اراده اش بر اين است که اين نور خاص الهي هم چنان بتابد و دل هاي اهل ايمان را روشن سازد.(همان)

در اين جنگ خدا نيز «نار» و آتش دشمنان که يک نفر آن را روشن کرده است، خاموش مي کند، تا دشمنان از جمله منافقان هم چنان در تاريکي ها و ظلمات خود خواسته باقي بمانند و از بصيرت محروم باشند .(بقره، آيات 17 تا 20)

عاقل شدن عالم

Tue, 24 Dec 2019 07:41:00 GMT

از نظر قرآن، علم امري مثبت و سازنده است و انسان مي بايست از جهل و ناداني به دانايي برسد و نسبت به امور بر اساس ظن و گمان حرکت نکند، بلکه با علم زندگي خويش را سامان دهد؛ ولي اين علم به تنهايي کفايت نمي کند؛ زيرا خود علم مقدمه براي امري مهم تر و هدفي عالي تر است. از نظر قرآن، آن هدف عالي که بايد عالم مد نظر قرار دهد، دست يابي به عقلانيت است؛ يعني عالم بايد تلاش کند تا عاقل شود؛ زيرا انسان عالم ممکن است گناه بکند، ولي انسان عاقل گناه نمي کند؛ چنان که امام صادق(ع) در تفسير عقل مي گويد: العقل «ما عبد به الرّحمن و يكتسب به الجنان؛ آن چيزي است که بدان خداي رحمان عبادت مي شود و بدان بهشت به دست مي آيد و کسب مي شود.»

خدا در قرآن بيان مي کند: وَتِلْكَ الْأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ وَمَا يَعْقِلُهَا إِلَّا الْعَالِمُونَ؛ و اين مثلها را براى مردم مى‏ زنيم، ولى جز دانشوران آنها را درنيابند و تعقل نمي ورزند.(عنکبوت، آيه 43)

پس از نظر قرآن عالمان هستند که مي توانند از مثل به ممثل برسند و عمق مطلب را درک کنند؛ زيرا مثل براي تقريب ذهن بيان مي شود و مانند اين است که کسي بخواهد امر معقول را حسي و خيالي کند تا اين گونه با يافتن وجه شباهتي بتواند آن امر معقول را درک کند؛ حال از نظر قرآن، درک اين عمق مطلب به عهده عالم است؛ ولي اين عالم بايد هدف خويش را تعقل در آن قرار دهد تا بتواند از آثار اين علم مثل يابي بهره مند شود؛ زيرا عقل است که زمام امور نفس را به دست مي گيرد، نه علم؛ چرا که علم به حوزه نظري و شناختي توجه دارد، در حالي که عقل به حوزه مديريتي و ارادي توجه دارد. عالم مي شناسد ولي عاقل مديريت و مهار مي کند؛ زيرا عقل همان مديريت و مهار نفس است تا هر گونه عمل نکند و قوه جاذبه و دافعه يعني شهوت و غضب تنها در چارچوب مشخصي عمل و رفتار کنند. بنابراين، آن چه مي بايست هدف قرار گيرد، دست يابي به عقلانيتي است که از طريق علم مي تواند تحصيل کرد. پس علم هدف نهايي و غايي نيست، بلکه آن چيزي که هدف غايي است همان دست يابي به عقلانيت است که مهار و مديريت اراده و نفس را در دست دارد. پس برکت علم در بعد نظر و برکت عقل در بعد اراده و عمل است که مي بايست هدف قرار گيرد.

غضب الهي در حق مجاهدان تارک ميدان عمل

Tue, 24 Dec 2019 07:41:00 GMT

از نظر قرآن، هدايت و ضلالت داراي مراتبي است و اين گونه نيست که در يک سطح باشد؛ پس همان طوري که انوار فيزيکي و جسمي يک سطح نيست، و داراي مراتب تشکيکي هم چون نور کرمک شبتاب تا نور خورشيد است، هم چنين نور معنوي که همان نور ايمان است، داراي مراتب تشکيکي است ؛ چنان که مراتب ظلمت معنوي که همان کفر و شرک است، داراي مراتب تشکيکي است.

خداوند تقابل اصلي ميان را حق و باطل ، قرار داده و در قالب صنعت احتناک نشان مي دهد اين حق همان هدايت و باطل همان ضلالت است؛ زيرا خدا در قرآن مي فرمايد: فَمَاذَا بَعْدَ الْحَقِّ إِلَّا الضَّلَالُ؛ پس چيزي پس از حق جز ضلالت نيست.(يونس، آيه 32)

در حقيقت حق و باطل با هم تقابل دارند؛ چنان که هدايت و ضلالت در تقابل هم هستند؛ خدا با آوردن دو کلمه حق و ضلالت نشان مي دهد که در جايگاه مصداقي چيزي جز هدايت نمي تواند حق باشد؛ چنان که چيزي جز ضلالت نمي تواند در جايگاه مصداقي باطل قرار گيرد. بر اين اساس، هدايت همان حق و ضلالت همان باطل است.

سپس خدا در آيات ديگري از قرآن نشان مي دهد که ضلالت داراي مراتبي است؛ زيرا کساني که متصف به صفت ضلالت مي شوند را گاه متصف به «مغضوب عليهم» مي کند که بيانگر اين معنا است که اين گروه از ضالين داراي وضعيتي بدتر از ديگر ضالين هستند؛ زيرا هر مغضوبي ضال است، ولي هر ضالي در دنيا ممکن است «مغضوب عليه» نباشد؛ زيرا کساني در دنيا مغضوب عليه قرار مي گيرند که در ضلالت پيشي گرفته اند و در مراتب عالي ضلالت قرار گرفته اند به طوري که لازم است تا در همين دنيا نيز مجازات شوند و بخشي از کيفر ضلالت خويش را براي جلوگيري از ضلالت ديگران و عبرت ايشان و نيز جلوگيري از افساد در زمين، در همين دريافت کنند. از همين روست که خدا يهوديان گرفتار بدترين ضلالت ها جزو مغضوب عليهم دانسته است(بقره، آيات 61 و 90؛ آل عمران، آيه 112، در حالي که ضاليني چون مسيحيان را به سبب ضلالت کم تر جزو مغضوب عليهم قرار نداده است(مائده، آيه 82)؛ البته اين که گفته مي شود از باب غلبه است؛ زيرا برخي از يهوديان و مسيحيان در جايگاه متفاوت قرار مي گيرند؛ يعني برخي از يهوديان مغضوب عليهم نيستند، چنان که برخي از ضالين مسيحي در سطح مغضوب عليهم قرار مي گيرند.

از نظر قرآن مسلماناني که در جبهه هاي جنگ پشت به دشمن مي کنند بدون اين که دليلي ميداني معقول هم چون پناهجويي و آمادگي براي حمله اي ديگر و حمله از مکاني مناسب يا همراهي با جمعي ديگر داشته باشند، جزو مغضوب عليهم هستند.(انفال، آيه 16)

به هر حال، از نظر قرآن، هدايت و ضلالت داراي مراتب متعدد و متنوع تشکيکي است. از همين روست که همين هدايت شدگان مثلا به دو دسته اصلي اصحاب يمين و مقربان تقسيم مي شوند يا ضالين به مغضوب عليهم و غير مغضوب عليهم تقسيم مي شوند. پس وحدت موصوف و تنوع صفت گواه اين معنا است که براي هدايت و ضلالت مراتب تشکيکي است. بدترين ضالين و گرفتار ضلالت کساني هستند که مغضوب عليهم در همين دنيا مي شوند که مي تواند شامل مجاهدان در ميدان نبرد باشد که به جهاد رفتند، ولي شرايط جهاد را مراعات نکرده اند. امروز در ميدان جهاد با استکبار جهاني کساني که با مذاکره و ترک ميدان نبرد با عناوين گوناگون خود را به قاعدين متصف کرده اند، از مصاديق همان گمراهان و ضالين هستند که مغضوب عليهم نيز هستند.(انفال، آيه 16)

روز اربعين 1398

Sun, 01 Dec 2019 10:59:00 GMT

خصوصيات رونده در صراط مستقيم

Fri, 29 Nov 2019 10:48:00 GMT

از نظر آموزه هاي وحياني قرآن، انسان مي بايست در صراط مستقيم حرکت کند تا به مقصد و مقصود برسد. اما مشکل اين است که صراط مستقيم يک راه همانند راه هاي ديگر نيست تا انسان آن را بپميايد و به مقصد و مقصود برسد؛ زيرا صراط مستقيم؛ چيزي جز مجموعه دين اسلام و شرايع آن نيست که پيامبران الهي پيموده اند و مي دانيم که دين يک امر خارجي نيست تا انسان آن را بپيمايد، بلکه يک امر معنوي و باطني در ذات انسان است.

اگر خدا از زبان پيامبراني چون ابراهيم (ع) و محمد رسول الله(ص) مي فرمايد: انني هداني ربي الي صراط مستقيم دينا قيما؛ به راستي که پروردگارم مرا به سوي صراط مستقيم هدايت کرد که همان دين استوار و قيم است.(انعام، آيه 161)

بايد بدانيم که پيمودن اين راه معنوي اصولي دارد که بايد رونده در اين راه آن را بشناسد و بدان ملتزم باشد. از آن جايي که دين شامل امور اعتقادي و اخلاقي و احکام عملي است، پس رونده صراط مستقيم دين مي بايست براي رسيدن به مقصد و مقصود به آن ها توجه نمايد تا به عنوان رونده صراط مستقيم شناخته شود.

سالک راه مستقيم در اصول دين سير مي کند تا عقيده اي چون عقيده توحيد در وي جان گيرد و در اوصافي چون عدالت ، عفت، شجاعت، سخاوت و کرامت سير مي کند تا متخلق به آن ها شود و در اعمالي صالح چون انفاق و احسان گام بر مي دارد تا به کردارش، آن ها حقيقت جان وي شود.

بنابراين، دين با جان آدمي سر و کار دارد و اين سير معنوي است نه مادي؛ چنان که سير در درون و باطن است نه سير در برون و ظاهر. اين گونه است که اتحاد سالک و مسلک پيش مي آيد و آدمي با دين اسلام يکتا و متحد مي شود؛ چنان که امامان معصوم(ع) اين گونه شدند و گفتند که «نحن صراط الله المستقيم».

کسي که اين سير معنوي باطني و دروني را داشته باشد، به نعمتي خاص مي رسد که در آيه 6 سوره حمد بيان شده است؛ زيرا هدف از سير باطني دست يابي به اين نعمت است؛ چرا که تعليق حکم بر وصف مشعر به عليت است؛ پس علت سير در صراط مستقيم دست يابي به اين نعمت خاص باطني است که انسان را جزو صالحين ذاتي و صديقين عملي و شهداي اعمال براي روز قيامت و مانند آن ها مي کند و رفق و رفاقت نيکو را موجب مي شود.(نساء، آيه 69)

قيمت ِ قيمت

Fri, 29 Nov 2019 10:48:00 GMT

«قيمت» آمد در تلويزيون
در آگهي بازرگاني
درشت نوشته بود «دلپذير»
بچه‌ها ناهار مي‌خوردند
قيمت هم صحبت مي‌كرد
درباره غذايي با نام كشك ِ بادنجان ِ دلپذير

- بچه‌ها
مي‌دونيد اگر از قيمت بپرسيم
اين‌كه خودش را سبك كرده
ارزشش را پايين آورده
با دروغ‌هايي كه مي‌گويد
چه پاسخي مي‌دهد؟

همو كه در دورهمي بود
اين‌جا دروغ مي‌گفت
درباره يك محصول غذايي:
«بهترين غذا»
«همه عاشق آن هستند»
«خوشمزه‌ترين»
و خيلي دروغ‌هاي ديگر

همين‌طور كه غذايشان را مي‌خوردند
برايشان توضيح دادم

هر كدام در اين ماجرا وظايفي دارند
پاسخ قيمت روشن است:
دو روز ديگر بايد يك ميليون تومان اجاره خانه بدهم
تو مي‌دهي؟
خب اين‌ها بيست ميليون نقد مي‌دادند
مجبور بودم بگيرم!

مي‌رويم سراغ دلپذير
روابط عمومي و بخش تبليغاتي
او هم پاسخي دارد:
بابا من كارمند اين شركتم
حقوقم به اينه كه خوب تبليغ كنم
حالا چهارتا دروغ هم بايد بنويسم
مجبورم ديگه
مگه آگهي بدون دروغ هم ميشه؟!

بله
راست مي‌گويد
مي‌رويم سراغ رئيس كل شركت
البته كه او هم پاسخ دارد:
داداش! من توليدكننده‌ام
مواد اوليه مي‌خرم
دستگاه و تجهيزات
حقوق كارگر را بايد بدهم
سود وام بانكي را
محصول را هم بايد به قيمتي وارد بازار كنم كه رقابتي باشد
خب مگر مي‌توانم بادنجان قلمي بخرم
مجبورم از اين چاق‌هاي دانه‌دار تهيه كنم
زير قيمت
كشك هم حالا كمي بي‌مزه بود عيبي ندارد
در عوض ارزان‌تر است
آيا شما نمي‌خواهي چهارتا كارگر مشغول به كار شوند؟
از كار بي‌كارشان كنم؟!

همه‌شان پذيرفتني
همه‌شان قبول
همه‌شان دارند به وظيفه خود عمل مي‌كنند
همه‌شان زحمتكش و پرتلاش
اما ما...
ما هم بايد به وظيفه خود عمل كنيم:
«بچه‌ها، وظيفه ما هم اين است كه فريب اين آگهي‌ها را نخوريم!»

قَالَ مولانا و مقتدانا (ع): «كُنْ فِي الْفِتْنَةِ كَابْنِ اللَّبُونِ، لَا ظَهْرٌ فَيُرْكَبَ وَ لَا ضَرْعٌ فَيُحْلَبَ.» (نهج‌البلاغه، ح1)
در فتنه ها همچون شتر کم سن و سال باش; نه پشت او قوى شده که سوارش شوند نه پستانى دارد که بدوشند! (ترجمه مكارم)

اربعين: آخرين محک

Sun, 24 Nov 2019 09:23:00 GMT

(سخن کوتاهي با جاماندگان)

معلم مهرباني را در نظربگيريد که دريک امتحان شفاهي، ابتدا سوالات سخت مي پرسد. وقتي ميبيند اکثردانش آموزان توان پاسخ ندارند، کم کم شيب سولات را ملايم ميکند. اما بازهم عده ي زيادي گيج مي زنند، و لذا باز هم معلم مهربان سوالات را ساده و ساده تر ميکند؛ تا آنجا که دست آخر خودش به کمک دانش آموزان عقب مانده ميايد و آنقدر سوالات را ساده وشيرين وگويا مطرح ميکند که ديگر فقط اسمش سوال است وگرنه درواقع وعملا نوعي آموزش جديد است؛ تا بدينوسيله، هم دانش آموزها چيزي ياد بگيرند و هم خير سرشان درامتحان قبول شوند. دراين جاست که اگر کسي باز هم گيج بازي در بياورد وقبول نشود واقعا يک عقب مانده(بخوانيد: جامانده)ي به تمام معناست و قاعدتا رفوزه خواهد شد.
ميخواهم بگويم: خداوند مهربان هم وقتي ديد اکثريت مسلمانان در بزرگ ترين امتحان تاريخ، يعني«عاشوراي61هجري» مردود شدند؛ فورا امتحان را تمام نکرد[1] ؛ بلکه خداوند مهربان، اين امتحان را تا پايان تاريخ ادامه داد(کل يوم عاشورا)؛ منتهي، شيب اين امتحان را دائم کم و کم تر کرد تا بالاخره رسيد به اربعين امروز! دراين جا ديگر نه شمشير وشهادت و نه اسارت و نه هيچ زحمت وخطر قابل ملاحظه اي وجود ندارد. حتي زحمت هايي که در سفرهاي تا 20ـ 30سال قبل هم بود برداشته شد..بله اين امتحان نهايي آنقدر ساده وشيرين شده است که ديگر قدم به قدم از شما باشربت وشيريني و تغذيه هاي رنگارنگ پذيرايي هم مي کنند! اگر خسته شديد وضعف کرديد فورا مشت و مالتان هم ميدهند!....ديگر از اين ساده تر نميشود. (خب البته يک مقدار زحمت وخطر احتمالي هم وجود دارد . ولي اگر اين هم نباشد که ديگر "امتحان" نيست)

اما هشدار!

وقتي امتحان به اوج سادگي وشيريني رسيد؛ معنايش اين است که«اين آخرين فرصت است!»

اي که گفتي:" ليتني کنت معک" / اين تو و اين اربعين و اين محک

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1. چون امام حسين، بزرگترين باب رحمت الهي ست(باب الحسين اوسع)، واگر کسي از اين در نتواند وارد شود معلوم نيست ديگر شانسي براي عاقبت بخيري داشته باشد.

اما اينکه گفتيم: "عاشورا بزرگترين امتحان تاريخ است"؛ چون امام حسين عليه السلام وارث تمام انبياست؛ هر پيامبري هم آزموني براي مردم زمان خود بوده است؛ پس حالا قاعدتا مکتب امام حسين، شامل برآيند نهايي آنها، و (به تعبير دقيق تر:) آغاز بزرگترين آزمون تاريخ خواهد بود.

اربعين نوشت

Mon, 11 Nov 2019 08:09:00 GMT

به‌نام خدا

سلام؛

اربعين، پرچمدار قيام کربلاست. اقتدا به امام معصوم است در «هيهات من الذّلّه». قيام کربلا که خانوادگي باشد، لبيکش هم بايد خانوادگي باشد. همه خانواده بايد به «هل من ناصر» امام زمانشان پاسخ بدهند: مرد، زن، کودک، پير، جوان.

آدم بايد اهل و عيالش را جمع کند همه با هم دسته‌جمعي بروند. البته که سخت است. گرمايش يک‌جور سخت است، سرمايش يک‌جور. مردها اگر جوان باشند و تنها بروند، خيلي راحت‌ترند. زن و بچه را کشيدن و شاهد سختي‌هايشان بودن، مرد مي‌خواهد. همه سبک و سياق و عادت‌ها را رها کردن و افتادن در سفري که هيچ حساب و کتابي ندارد و نه خبري از رفاه است و نه آسايش و نه تفريح و خوش‌گذراني، که ميزند زير بساط همه قواعد و حساب و کتاب‌هاي آدميزاد، مرد مي‌خواهد.
خيلي سخت است ولي اصلاً بناي اين سفرها سختي است. آدم در سختي‌ها سيقل مي‌خورد، پيچ و تابش گرفته مي‌شود، برق مي‌افتد، آيينه مي‌شود. خيلي سخت است ولي نماي محوي از مصائب اهل بيت (ع) هم نمي‌شود. وقتي در کاروان، اينهمه مرد باشد و به آدم سخت بگذرد، ببين ميان کاروان نامردان اسير بودن چه حالي دارد.

اربعين، مجمع جهاني مردهاي زمان است. اگر چندتا پاره‌سنگ هم -مثل من- کف دريا ته‌نشين شود، چيزي از زيبايي دريا کم نمي‌کند. من اينجا آدم‌هايي را ديدم که باورم نمي‌شد در اين زمانه هنوز موجود باشند. مردهايي را ديدم که خيال مي‌کردم نسلشان منقرض شده. ما هم ميان زلالي اين دريا، بُر خورديم ولي چيزي از زيبايي آن کم نشد.

از حرم اميرالمومنين (ع) که قصد پياده‌روي کني، تا جاده اصلي تعدادي عمود است که شماره‌گذاري شده. ولي از ابتداي جاده، دوباره عمودها از يک شروع مي‌شوند و به 1400 ختم.

موکب‌ها در انتظار زوار صف کشيده‌اند. فرش‌ها پهن شده و راه، آب و جارو مي‌شود.
پرچم‌ها، سرخ و سياه و سبز، بالاي سر زوّار، دست تکان مي‌دهند و تحيّت و خيرِمقدم مي‌گويند. يکي دست پدر و مادرش را گرفته، يکي همسر و فرزندش را، يکي مالش را بذل حسين (ع) مي‌کند و يکي هم يک‌تنه جانش را. اربعين تجلّي «بابي انت و امّي و نفسي و اهلي و مالي» است.

ما را تا عمود 600 با اتوبوس بردند. حدود 12 ظهر پياده شديم. براي علي‌اکبر کالسکه برده بودم. يک بيست قدمي که رفتيم، از شدّت گرما پناه برديم به اوّلين موکب. مردم کيپ تا کيپ نشسته بودند و جا نبود. ناچار رفتيم موکب بعدي. يک ساختمان نيم‌ساخته بود که کل‌اش يک سالن مستطيلي بزرگ مي‌شد با سقفي بلند. جاي پنجره‌هايش خالي! خب راستش من خيلي راجع به اين چيزها شنيده بودم و خيلي هم مشتاق بودم، ولي يهو وا رفتم. وسط بيابان، توي گرماي 40 درجه عراق که آتش از آسمان مي‌باريد، با بچه‌هايي که رنگ سختي به خودشان نديده بودند، گرسنه و تشنه که نه پاي رفتن داشتيم و نه جاي ماندن، رسيديم به موکبي که به‌غايت کثيف بود و جک‌وجانور ازش بالا مي‌رفت. همين‌جور بهت‌زده به پتوهاي چرکي که روي هم تلنبار بود و تعدادي از آن را هم مردم زيرشان پهن کرده بودند، نگاه مي‌کردم که يکي با لهجه جنوبي گفت: يک پتو بينداز بنشين! ناخواسته رفتم پتو بردارم، حس کردم انگشتانم چرب شد. يک عنکبوت بزرگ روي تل پتوها جولان مي‌داد. گفتم خدايا فاطمه نبيند! در تنها کوله‌پشتي همراهمان، دوتا زير انداز بود، يکي را دادم به مردها و يکي ديگر را پهن کردم ته موکب، کمي دورتر از بقيه. نشستم و به مردم خيره ماندم. دلم ريخت. من اينجا چه کار مي‌کنم؟!

غالباً عرب بودند، جز آن تعداد جنوبي که سمت چپم بيخ ديوار تکيه داده بودند و با لبخند نگاهمان مي‌کردند. فاطمه زد زير گريه. گرم‌اش بود و از حشرات مي‌ترسيد. فقط مي‌گفت از اينجا برويم! گفتم وقتي در يک موقعيتي مي‌افتي که هيچ راه ديگري نيست، گذشته و آينده را فراموش کن و خودت را با همان شرايط وفق بده.

روبرويمان هفت-هشتا دختر عراقي، هم سن و سال فاطمه روي همان پتوها غلط ميزدند و بازي مي‌کردند. جنوبي‌ها بلند بلند حرف مي‌زدند و غش غش مي‌خنديدند. نگاهمان که به هم گره خورد، گفتم مثل اينکه شما به اين هوا عادت داريد. سر حرف باز شد و خيلي زود قاطي‌شان شدم. زورکي با عراقي‌هاي مجاور حرف مي‌زديم و از اوضاع و احوال مي‌پرسيديم. آنها هم با هزار تکرار و اشاره، منظورشان را مي‌رساندند. يکي از جنوبي‌ها اصرار داشت از اوضاع شلوغي‌هاي بغداد بپرسد. اهل بوشهر بودند. وقتي زورکي دو کلمه به عراقي‌ها فهماند زد زير خنده که حالا اگر جواب بدهند من چه‌جوري بفهمم! آنها هم هاج و واج مانده بودند که اينها چرا اينقدر مي‌خندند. خلاصه همين خوش‌خلقي بوشهري‌ها، يکي دو ساعتي وقت را گذراند. فاطمه هنوز ناراحت بود و پشت به همه، رو به ديوار نشسته بود و خودش را باد مي‌زد. خيلي گرسنه بوديم و چون از مهمان‌نوازي عراقي‌ها خيلي شنيده بودم، چيزي براي خوردن نياورده بودم، جز چندتا کيک. رفتم دست‌هايم را بشويم که همان را بخوريم. دستشويي بيرون ساختمان بود. آب نداشت. يک تانکر کوچک داشت که از آن آب برمي‌داشتند. همه توانم را بسيج کرده بودم، آرام بمانم. زير شير تانکر دستم را شستم. تعدادي کيک بين بچه‌ها تقسيم کردم و دو تا هم خودم و فاطمه خورديم. فاطمه آرام‌تر شده بود. سه ساعتي بود آنجا نشسته بوديم و بچه‌ها خيلي تلاش مي‌کردند با هم ارتباط برقرار کنيم. رفيق شده بوديم. يک‌دفعه فاطمه يادم انداخت از تهران يک بسته اتود آوردم براي بچه‌هاي عراقي. گفتم تو بده. تلخي کرد. خودم دادم. چندتا رنگ مختلف بود. همين‌جور رَندوم يکي يک‌دانه دادم. خيييلي ذوق کردند. به فاطمه گفتم اگر به بچه‌هاي ايراني داده بودم، يکي مي‌گفت اين را نمي‌خواهم صورتي‌ بده، آن‌يکي مي‌گفت بنفش بده. ولي اينها اصلاً به مال هم نگاه نکردند. هرکس از مال خودش ذوق کرد. چقدر اين بچه‌ها خوشبختند.

ساعت سه، هم آنها و هم بوشهري‌ها، راه افتادند بروند. من هنوز دو دل بودم و از طرفي هم نگران گرسنگي بچه‌ها. فکر مي‌کردم مي‌توانم برنامه‌اي بريزم که به بچه‌ها خيلي هم سخت نگذرد. گفتم نصف راه را با ماشين مي‌رويم و بقيه را پياده که فاطمه اذيت نشود. نمي‌دانستم اينجا، طرح و برنامه دست خود آدم نيست. امواج دريا، خودش جهت را مشخص مي‌کند.

علي‌اکبر با حامد بود و از او خبر نداشتم. آنها که رفتند، ما هم کمي بعد راه افتاديم. بچه‌ها خيلي گرسنه بودند. ياد گرسنگي بچه‌هاي امام (ع) افتادم. بغضم گرفت. تو دلم گفتم: «من حالا حالاها مي‌توانم چيزي نخورم، ولي تحمّل گرسنگي اينها را ندارم. ما مهمان شماييم. فقط کمي نان برسانيد براي اين بچه‌ها». در راه، آب و شربت و چاي زياد بود، ولي ساعت 4 بعد از ظهر، نه وقت ناهار بود و نه شام. عاجزانه گفتم: «حامد جان به يکي از اين موکب‌ها بگو يک‌کم نان به ما بدهند. براي شام حتماً نان دارند».

کنار يکي از موکب‌ها، پيرمردي نشسته بود که معلوم بود بزرگشان است. دعوتمان کرد زير سايه‌باني نشستيم. حامد را برد چند نون داغ تنوري داد دستش. فاطمه از کيفش چندتا شکلات درآورد که از شدّت گرما مايع شده بودند. آنها رو مي‌ماليدم روي نان و برايشان لقمه مي‌کردم! چقدررررر مزه کرد. کمي بعد، يک سيني لقمه آوردند؛ بادمجان سرخ‌شده بود و سيب‌زميني پخته. واقعاً خوشمزه‌ترين غذايي بود که در اين سفر خوردم.

گرماي هوا کم شده بود و بچه‌ها آرام و سير بودند. همين‌جور که راه مي‌رفتيم مردم را نگاه مي‌کردم. انگار افتاده بودم تو يک عالم ديگر. کوچک و بزرگ، بچه، جوان، پيرمرد، با يک عشقي از زوّار پذيرايي مي‌کردند. مدام آب خنک مي‌دادند دست مردم. از اين ظرف‌هاي کوچک يک‌بارمصرف. کُلمن و پارچ هم بود ولي ما به‌هواي بچه‌ها از آب بسته‌بندي مصرف مي‌کرديم. خيلي از ماها هم رعايت نمي‌کرديم، ظرف‌هاي خالي و انواع پلاستيک و زباله را مي‌انداختيم تو راه. مدام اينها تميز مي‌کردند. هيچ‌کس هم خم به ابرويش نمي‌آورد. با عشق، بذل محبت مي‌کردند. دلم مي‌سوخت. عراق هنوز جنگ‌زده است. مشکلات خودش را دارد. اين اتودها را که مي‌دادم به بچه‌ها، معلوم بود اينقدرها هم متموّل نيستند و اينکه با جان و دل مي‌دهند دست زوّار، همه دار و ندارشان است. خيلي از خودم خجالت مي‌کشيدم. از اينکه طاقت سختي را ندارم، از اينکه هرگز نمي‌توانم مثل اينها باشم، از اينکه اينهمه دلبستگي دارم. احساس مي‌کردم وجودم، روي زمين زير پايم سنگيني مي‌کند. من اينجا چه‌کار مي‌کنم؟ بين اينهمه آدم‌حسابي. شما چقدر کريميد که مثل مني را در اين جمع راه داده‌ايد.

نماز مغرب را در يک موکب تميز خوانديم. به ما خوش‌آمد گفتند، برق نگاهشان پر از مهرباني بود. تمام اجزاي صورتشان لبخند مي‌زدند. انگار خانواده و فاميليم. اصلاً سفر اربعين، با همه سفرهاي روزگار فرق دارد. حتي با زيارت‌هاي گاه و بي‌گاه؛ هميشه هرکس سرش به کار خودش است و کار به کار بقيه ندارد. ولي در سفر اربعين، اينهمه جمعيّت، هرکس از يک گوشه دنيا، با فرهنگ‌ها و زبان‌هاي مختلف، همه هواي هم را دارند، همه دلشان به هم نزديک است، انگار بين فاميلي، بين خانواده‌ات. من خيلي سفر کرده‌ام. خيلي جاها، خيلي آدم‌ها را ديده‌ام. با طيف مختلفي از آدم‌ها، از خيلي جاهاي دنيا، نشست و برخاست کرده‌ام ولي هرگز چنين چيزي به زندگي‌ام نديده‌ام. يک محبت و گرايش عجيبي در سفر اربعين بين آدم‌ها هست که هيچ‌جاي دنيا نيست.

ساعت 8 رسيديم به موکب امام رضا (ع). تازه همان ‌شب افتتاح شده بود. چون ما دو هفته جلوتر از اربعين رفتيم که به ازدحام جمعيت نخوريم، هنوز همه موکب‌ها راه نيفتاده بودند. هرچند آن‌موقع هم عجيب شلوغ بود. موکب امام رضا (ع) چندتا سالن بزرگ با سقف بلند داشت که در هرکدام، سيصد-چهارصد تشک يک‌نفره پهن بود، رديف به رديف، کنار هم، با بالشت و پتو. يک حمّام بزرگ داشت، تميز، مثل خانه خود آدم. تشت تميز و پودر هم مي‌دادند تا هرکس خواست لباس‌هايش را بشويد. دستشويي بزرگ و تميزي هم داشت که مدام مي‌شستندش. خيلي زود سالن‌ها پر شد و چند نفر را هم زورکي جا داديم. با اينکه خيلي خسته بودم، نمي‌توانستم بخوابم. خواب و بيدار بودم که اذان صبح را گفتند. خيلي منتظرش بودم. مي‌خواستم زودتر راه بيفتيم.

چه خبر بود! به هواي گرما، مردم در تاريکي راه مي‌رفتند و آفتاب که بالا مي‌آمد، کمتر بيرون بودند. در راه پُر بود از بساط صبحانه؛ نان، پنير، چاي، شير گرم، تخم‌مرغ آب‌پز، نيمرو و ...
اينجا همه عين هم‌اند؛ همه خاکي، خسته. همه يک مدل مي‌خورند، همه سرتا پا مشکي پوشيدند، همه مهمان‌اند.

تا ظهر راه رفتيم. آفتاب که تند شد و نفس‌ها بند آمد، رفتيم لب جاده تا ماشين بگيريم. يک نيمچه کاميون آمد که هفت-هشت تا آذري سوارش بودند. ما را هم زورکي جا دادند. خيلي با محبت بودند. علي‌اکبر را گرفتند بغلشان و من و فاطمه هم يک کنجي کز کرديم.
حدود 200 عمود را اينطوري رفتيم. باز پياده شديم و مقداري راه رفتيم و باز از شدت گرما، رفتيم کنار جاده. بعد از يک زمان طولاني، يک ون گرفتيم تا کربلا.

بچه‌ها، خصوصاً فاطمه، خيلي خسته شده بودند. بعدازظهر، ماندند هتل و من و حامد رفتيم حرم. چقدر شلوغ بود. مثل سال تحويل امام رضا (ع). نمي‌شد تکان بخوري. نه مي‌شد بماني، نه دلش را داشتي برگردي.

دو سه روزي کربلا بوديم. حرم حضرت ابوالفضل (ع)، ضريح بالا بسته بود و فقط مردها مي‌توانستند زيارت کنند و خانم‌ها، محوطه بالا و ضريح پايين زيارت مي‌کردند. حرم امام حسين (ع)، ضريح بالا باز بود و مي‌شد از پله هاي روبرو، بايستي يک دل سير تماشايش کني، ولي جلو رفتن، صف عظيمي داشت که لااقل دو سه ساعتي زمان مي‌برد و با فاطمه نمي‌شد. ضريح پايين، دسترسي راحت‌تر بود. اگر زيارت، دست رساندن به طلا و نقره و فولاد است و سجده بر مرمر، نه! در اين ايام زيارت نمي‌شود کرد! ولي انگار –حتي توي کوچه‌ها که راه مي‌روي- در آغوش امامي. هرکس که باشي: با کريمان کارها دشوار نيست.

اطراف حرم، کف خيابان، مردم يا نشسته بودند يا خوابيده بودند يا دسته‌دسته عبور مي‌کردند. خانواده‌خانواده. زن و بچه. پير و جوان. از کنار يک خانواده که گذشتم ديدم زن جوان از خستگي بيهوش خوابيده و دست نوزادش را با پارچه‌اي به دست خودش گره زده. قلبم درد گرفت. نمي‌دانم، نمي‌توانم همه چيز را در چهارچوب تنگ واژه‌ها جا بدهم. نمي‌توانم بگويم چقدر عذاب مي‌کشيدم، چقدر شرمنده بودم که آنها زائر بودند و من هم زائر. آنها با پاهاي تاول‌زده، پانسمان‌هاي کثيف نيم‌بند، لباس‌هاي خاکي و تن رنجور، گوشه خيابان از خستگي بيهوش مي‌شدند و من... فقط چيزي که برايم خيلي ارزش دارد، اين است که خودم را خوب شناختم.
کربلا، همه‌جا پر بود از موکب و مردمي که با جان و دل خدمت مي‌کردند. اين سيل جمعيت را جوري پذيرايي مي‌کردند که همه سير بودند. باز سيني-سيني غذاي نذري مي‌آوردند، التماس مي‌کردند به زوّار. نمي‌دانم، من واقعاً هيج درکي نمي‌توانم داشته باشم که اينها چه‌جور آدم‌هايي هستند، ولي فهميدم که کلاه من يکي، خيلي پس اين معرکه‌ها است. با وجود اينها، امام زمانم، امثال من را مي‌خواهد چه‌کار؟!

يکشنبه 5 بعدازظهر پرواز برگشتمان بود. 9 صبح، مدير کاروان گفت تمام راه‌ها بسته‌ است و ماشين راه نمي‌دهند و تا ترمينال مجبوريم دو-سه ساعت پياده‌روي کنيم. همه وا رفتند. حدود صد نفر بوديم، تعدادي پير زن و پيرمرد که نمي‌توانستند راه بيايند و اصلاً در پياده‌روي نبودند، تعدادي هم بچه‌ کوچک از نوزاد تا 5-6 ساله. ولي تعارف‌بردار نبود. اگر نمي‌رفتيم، پرواز را از دست مي‌داديم و در اين ايام، حالاحالاها بليط گيرمان نمي‌آمد. در راه هي فاطمه را دلداري مي‌دادم: «الان مي‌رسيم... کي گفته سه ساعته؟ شوخي مي‌کنند... نزديکيم... رسيديم...».
بماند که اتفاقاً آن روز، روزي بود که يک سونامي به تمام معنا از زوّار به سمت کربلا جاري بود و ما چه‌جوري خلاف جهت اينها، سه ساعت راه رفتيم و چند نفر گم شدند و چه بر سر مديران کاروان آمد. هرجور بود به اتوبوس رسيديم و چهار ساعت تا فرودگاه نجف، در اتوبوس بوديم. ناهار هم همان‌جا خورديم. در راه، هرجا اتوبوس توقف مي‌کرد، اين بچه‌هاي عراقي که از شدّت گرما خيس آب بودند، با شربت و بيسکوييت، مي‌پريدند بالا و پذيرايي مي‌کردند. با چه عشقي! التماس مي‌کردند اتوبوس نگه دارد تا از ما پذيرايي کنند.

جاده اصلي بسته بود و اتوبوس از فرعي‌هاي خاکي مي‌رفت. خاک جوري تو هوا بود که مِه تو جاده چالوس. کاميون‌هاي بزرگ نارنجي، از اينها که خاک و سنگ جابجا مي‌کنند، پر بود از آدم‌هايي که کيپ هم ايستاده بودند و خاک روي سر و صورتشان مي‌پاشيد. نمي‌توانستم نگاهشان کنم. قلبم تير مي‌کشيد.

ساعت 5ونيم رسيديم فرودگاه درحالي‌که براي اولين‌بار در زندگي‌ام آرزو مي‌کردم پرواز تأخير داشته باشد و الحمدلله داشت.

ديگر نمي‌دانم چه ساعتي پرواز کرديم و کي رسيديم. اينقدر آن روز خسته شده بوديم، ديگر نايي نداشتيم. وقتي رسيديم فرودگاه امام، کأنّه اصحاب کهف وارد شهر شده‌اند! با آن سر و وضعي که ما داشتيم، حق داشتند چپ‌چپ نگاهمان کنند.

باز هم افق ما به وقت تهران تنظيم شد. يک هفته گذشته ولي انگار خييييلي وقته اينجا نبودم!
سفر خيلي خوبي بود. اين سفر، هيچ‌چيز نداشته باشد، حداقلش اين است که آدم تکليفش با خودش معلوم مي‌شود. اينکه چه‌کاره است و کجاي عالم ايستاده. من که مي‌دانستم دستم به جايي بند نيست ولي حقيقتاً تا اين حدّش را نمي‌دانستم. به اين شدّت نمي‌دانستم.

اين سفر، سفر خودشناسي است. آدم، حرفش که مي‌شود خيلي خودش را دست بالا مي‌گيرد ولي پايش که بيفتد، وقتي خودش، عزيزانش، فرزندانش در سختي و فشار بيفتند، تازه معلوم مي‌شود چند مرده حلّاج است. خودش با خودش روبرو مي‌شود، با خود واقعي‌اش. معلوم مي‌شود چقدر و تا کجا پاي کار است.

ولي خوبي اين سفر اين است که وقتي فهميدي چه‌کاره‌اي، فرصت داري برگردي و خودت را خوووب بسازي. اين فرصت، هميشه نيست: «يوم لا ينفع نفساً ايمانها لم تکن آمنت من قبل او کسبت في ايمانها خيرا»

........
پ.ن:
1. چيزهايي هست که به هيچ وجه در قالب کلمات جا نمي‌شود. دوست داشتم تا جايي که ممکن است به بچه‌ها فشار نياورم تا مبادا از اسم کربلا و امام حسين (ع) خداي نکرده بيزار شوند. ولي سختي اين سفر اجتناب ناپذير است و آدم هرکار کند، در هر صورت مقداري سختي مي‌کشد. هرکس به اندازه ظرف وجودي‌اش: «هرکه در اين دور مقرّب‌تر است، جام بلا بيشترش مي‌دهند». فکر مي‌کردم اين سختي‌ها باعث شود ديگر اينها حاضر نشوند به همچين سفري بروند ولي به لطف کريمانه اهل بيت (ع)، هرگز شکايت نکردند و از وقتي برگشتيم مدام اظهار دلتنگي مي‌کنند. اين سفر، غير از همه اتفاق‌هاي ديگر دنياست، هيچ حساب و کتاب ندارد، هيچ نگاه نمي‌کنند که هستي، چنان کريمانه مي‌بخشند و سيقل مي‌دهند که ... آدم‌هايي که از سفر اربعين برگشته‌اند، يک رنگ و بوي جديدي پيدا مي‌کنند. در واژه نمي‌گنجد.

2. عراق، واقعاً همه چيزش را در طبق اخلاص گذاشته، ولي ظرفيت اين جمعيت را ندارد. خوب است سفر اربعين سه روزه باشد. بلافاصله از نجف با يک سلام خدمت اميرالمومنين (ع) شروع شود و نهايتاً يک شب اقامت در کربلا و بازگشت.
3. ما مهمان اين مردم شريف هستيم. رسمش نيست نان و نمکشان را بخوريم و نمکدان بشکنيم. «النظافت من الايمان». اگر هرکس رعايت کند، زحمت مضاعف و بار اضافه به اين مردم و به کشور عراق، تحميل نمي‌شود.

4.چه مي‌شود آدم يک تعداد دستکش کيسه‌اي و نايلون زباله با خودش ببرد و به قصد قربت، مقدار کمي از زباله‌هاي جامانده را از مسير زوّار جمع کند. بالأخره اربعين فقط راه رفتن که نيست. بحث فرهنگي‌اش و فرهنگ‌سازي مطابق آموزه‌هاي شيعه، خيلي مهم و اثرگذار است.
5. بچه‌هاي عراقي، خصوصاً در مسير پياده‌روي، خيلي با عشق و زحمت از زوّار پذيرايي مي‌کنند، خيلي محبت مي‌کنند و اگر يک هديه کوچک به عنوان قدرداني و تشکر به آنها بدهيم خيلي خوشحال مي‌شوند.

6. براي آپلود عکس، وقت نيست. باشد براي يک وقت ديگر.

بغض گلوي تاريخ

Sat, 14 Sep 2019 08:32:00 GMT

صدايت را سينه سرخان و چکاوکان تاريخ بر دل نگاشته‌اند تا سر از قهرماني عشق درآورند.

گل‌هاي بنفشه از صداي تو روييدن گرفته‌اند و شبنم‌هاي اشکبار با لحن تو تن به آفتاب سپرده و عروج کرده‌اند.

قلب تو، بازتاب سخن‌هاي بي ريا و سربلند است که بي‌دريغ در باد مي‌پيچد و خواب را در گوش گران غفلت مي‌شکند.

زمين اگرچه در اشغال زمستان سکوت و مرگ باشد، نفس‌هاي تو کافي است تا بهاري شود براي رستاخيز دلاوران زندگي.

مناجاتي بخوان به درگاه نور تا تمام سنگين دلان نعره‌هاي توبه برآورند و لبريز از بغض و انابه شوند. نيايش تو، تمام خاک را در محاصره اقرار عشق گرفته است. عيار شرافت و طهارت، قانون دعاهاي توست؛ کتاب هدايتي که رد پاي سجده و سجاده و وصاياي جاودانگي تو را در واژه‌هايش ذخيره کرده.

<** ادامه مطلب... **>

يا امام سجاد! اي حقيقت سجده! آسمان، سجاده خيس تو بود، هنگام که باران را مي‌سرودي و چه عارفانه، کلماتت فانوس شب‌هاي مناجات عاشقان شد!

اي نفس جاري نيايش! اي آينه جمال! سجاد سجده‌هاي طولاني! رفتي و خاک، هنوز در حسرت بوسيدن پيشاني آفتابي‌ات مانده است. عاشورا، شناسنامه رنج هاي بزرگ تو و بقيع، نشاني آخرين پرواز توست.

بقيع! کبوترانت را بگو بغض و درد هنگامه عاشورا را بر خاک تب‌آلود تو جاري کنند که گلوي فشرده سجاد عليه السلام، هنوز در خيمه‌هاي شعله‌ور کربلا مي‌سوزد.

اي مدفن خورشيد! از آن روز که پيکري چنين پاک را در خود پذيرفتي، سينه‌ات آسماني وسيع شد که پر ستاره‌ترين کهکشان‌ها در تار و پودش متولد شدند.

عرشيان به ستايشت برمي‌خيزند و جاده‌هاي عبوديت، گام هاي يکتاپرستي‌ات را تا ابد بر چشم مي‌گذارند.

ديگر خردسالي هيچ کودکي تو را به ياد خشکسالي لب‌هاي لرزان برادرت نمي‌اندازد.

ديگر زلال هيچ آبي تو را مسافر خاطرات عطش پدرت نمي‌کند و هيچ گل و سبزه‌اي تو را به باراني بي‌وقفه بر ياد لحظه‌هاي بي‌سايگي و غربت عمه و همراهانت وادار نمي‌کند. حالا ديگر کسي براي لحظه‌هاي اسارتت خدا را شکر نمي‌کند.

چه خوب رد اين خون را دنبال کرده بودي که عطر رسالت بي‌پايانت در هر کلمه خطبه جريان پيدا کرده بود!

تو مي‌گفتي ومرداب بي‌تلاطم شام از خطابه‌هايت به خروش مي‌آمد.تو مي‌خواندي و آفتاب حقيقت از هر رخنه اين پرده‌هاي بي‌روزنه آوار مي‌شد بر سر شب.

ذوالفقار سخن را از نيام برکشيدي و بر فرق وجدان تاريخ فرو کوفتي.

اينک گاه سفر فرارسيده! سفر به خير، اي ادامه تاريخ کربلا!

سفر به خير، اي چشم هاي گريان شب نشينان عاشق، در باديه عطش و خون!

سفر به خير، اي قافله سالار دست بسته نينوا. اي تعزيه دار علم‌هاي خونين و نيزه شکسته‌ها!

مي‌روي و خاطرات زيستن تو، شوکراني است در گلوي تاريخ.

مي‌روي و دست‌هاي دعايت، در لابه لاي خاموشي شب ها گم مي‌شود؛ چون نجواي شبانه‌ات در تاريکي کوچه‌ها.

و امروز، مدينه، تعزيه‌دار چشم‌هاي خستگي‌ناپذير و دست‌هاي گرم توست.